Experimenten kunnen altijd iets onverwachts opleveren en op dat moment tot een nieuw inzicht leiden, en als dusdanig erg gewaardeerd worden. Maar 60 jaar na datum is het veel moeilijker die aha-erlebnis opnieuw te veroorzaken. Dt is duidelijk mijn ervaring met deze (vroege) poëzie van Lucebert. De taal- en vooral woordspelletjes komen heel bevreemdend over, je leest en herleest, maar het zegt weinig. En dat is logisch: de werkelijkheid van de jaren '50 (of zelfs iets vroeger) is heel anders dan die van nu, maar dat geldt natuurlijk ook voor andere literatuur uit het verleden. Het moet zijn dat in dit geval de experimenten zo particulier zijn, dat ze nu moeilijker te appreciëren zijn. Toch nog een positieve noot: de gedichten over beeldhouwers (Brancusi, Moore) en schilders (Ernst) kon ik duidelijk wél smaken (omdat ze refereren aan een werkelijkheid die ook vandaag nog herkenbaar is?) ( )