"Year Two" of The Eleventh Doctor comes to an end. I will admit that I did not entirely understand how this all fit together; maybe if I had read this story arc all at once instead of spread out across six months. (But then, it originally appeared across an entire year!) But, to be honest, I didn't really care. This is great stuff: great character moments for the eleventh Doctor, for Alice, for the Master, for the War Doctor, for the Squire, even for Abslom Daak! And great, weird concepts. I think more than any other Doctor Who tie-in creators, the writers and artists of this series have captured the weirdness and the horror of the Time War. Some genuine creepy bits-- counterbalanced by some genuine punch-the-air moments. I look foward to seeing where this comic goes in "Year Three"; indeed, it may be the only Titan ongoing I actually do follow into Year Three.

Titan Doctor Who: « Previous in sequence | Next in sequence »

In dit laatste deel verrassend genoeg toch een paar elementen waardoor ik weer wat meer het Doctor Who gevoel kon krijgen, iets dat ik in die andere delen toch maar minimaal had.

Een van die elementen is dat in dit deel creatieve Daleks voorkomen die door rechtgeaarde Daleks nooit als Dalek erkend zullen worden. Deze creatieve Daleks zorgen voor een uitbundige variatie aan hoe een Dalek eruit kan zien en ook hoe hij zich gedraagt. Ik heb veel lol gehad om deze mutante Daleks. En dat terwijl ik de Daleks eigenlijk al vele jaren zat ben.

In de vorige delen stonden mij de tekeningen erg tegen en dan met name omdat ik soms de Doctor amper nog kon herkennen. Vele tekeningen hebben in dit deel nog steeds dat euvel. Maar soms was er opeens een heel goed gelijkende Doctor. En ik heb eens zitten kijken waar hem dat nou in zat en dat lijkt toch de hoeveelheid details te zijn. De meeste tekeningen blijven er dan ook slordig en snel uitzien waarbij er meer om tijdsbesparing is gegeven dan om kwaliteit.

Dit lijkt ook te zien te zijn aan fouten zoals dat de Doctor en zijn companion Alice Obiefune op een gegeven moment door de Squire gevangen worden genomen waarbij ze hun handen op hun rug gebonden krijgen. Maar een paar plaatjes later lopen ze met hun handen los en even later weer met hun handen op de rug gebonden. Ik snap dat met de handen voor het gezicht geslagen een emotie makkelijker is uit te drukken maar dat had vast ook anders opgelost kunnen worden.

Als laatste vond ik dat River te veel als plot device gebruikt is. In bijna het hele boek kwam ze niet voor maar popte dan wel op het laatst nog even op om voor de schijnbare onmogelijke oplossing te zorgen.

Nee, allemaal erg zwak. Als Doctor Who fan doet dat wel een beetje pijn. ( )