Ik ken natuurlijk het debuutalbum van The Velvet Underground met zangeres/model Nico, u weet wel, met die banaan van Andy Warhol op de hoes. Ik ken ook de solo-albums van Lou Reed Transformer en Berlin, maar heel veel wist ik ook weer niet van de frontman van The Velvet Underground.

Howard Sounes schreef Lou Reed, een leven in The Velvet Underground en heeft daarvoor veel bekenden van de in 2013 overleden zanger geïnterviewd. Van een autobiografie kwam het nooit en voor het waarom zei hij in 2013 tegen concertorganisator Mojo;

‘Waarom zou ik over mezelf schrijven? Om dingen recht te zetten? Er valt niets recht te zetten. Ik ben wat ik ben. Het is wat het is en val dood.’

De toon is gezet. Het lijkt geen makkelijk heerschap en daar kom ik nog op terug. Lou Reed werd geboren in Brooklyn, New York en was op school al met bandjes bezig. Zoals alle jongens in de weer met vriendinnen en in zijn geval ook met vriendjes. Zijn geaardheid was jarenlang een vraagstuk voor de wereld. Niet zijn voorliefde voor verdovende middelen. Hij begon al vroeg met marihuana.

Hij staat bekend als provocateur en krijgt al jong een zenuwinzinking. Daardoor belandt hij in een psychiatrisch ziekenhuis en ondergaat shocktherapieën. Bovendien ontwikkelde hij een woede en bitterheid ten opzichte van zijn ouders en met name zijn vader, waarvan het maar de vraag is waaraan ze dat precies hadden verdiend. Niettemin, die woede was er en zou zich ontwikkelen tot een terugkerend thema in zijn teksten.

Als hij een relatie met een meisje krijgt, Shelley Albin, inspireert zij hem ook tot teksten, maar dat doen de travestieten ook die hij ontmoet in de clubs waar hij komt. Marihuana maakt al snel plaats voor heroïne en dan begint dat wankele evenwicht van een zeer getalenteerd songwriter die zichzelf in de weg zit door zijn karakter en zijn alcohol- en drugsgebruik.

Eén van zijn vroege nummers, Heroin, is een schitterende song, maar kan alleen geschreven worden door iemand die het gebruik door en door kent. Dat niet alleen, hij is ook belezen en is een van de eerste singer-songwriters die poëtische, literaire taal combineren met rock-‘n-roll. Hij is veel meer literair ingesteld dan zijn tijdgenoten; schrijvers als Raymond Chandler, Dostojevski, Edgar Allen Poe en Hubert Selby zijn voor hem net zulke belangrijke invloeden als zijn favoriete musici. In dat opzicht is hij vergelijkbaar met Leonard Cohen.

Toch moet er ook brood op de plank komen en dat lukt nog niet met optreden. Hij gaat pastiches schrijven van bestaande popsongs. Als hij John Cale ontmoet (niet te verwarren met de muzikant J.J. Cale) is dat het begin van The Velvet Underground. Cale is klassiek geschoold en een prima muzikant. Reed niet maar is een fantastische songwriter en samen blijkt dat een gouden combinatie. Als pop-art artiest Andy Warhol zich als hun manager opwerpt en gitarist Sterling Morrison en drummer Moe Tucker zich aansluiten is de band compleet. Ze maken deel uit vand de vaste scene van Andy Warhol, The Factory en brengen met de Duitse zangeres Nico hun eerste album uit, die met de banaan.

Dat album verkocht niet heel erg goed, maar topproducer en muzikant Brian Eno merkte later wel op dat weliswaar slechts een paar duizend mensen die plaat kochten, maar dat die mensen vervolgens wel allemaal een band oprichtten. Om maar even het belang van die plaat te benadrukken. Ook David Bowie beluisterde de plaat en vond het een revelatie:

‘Het kon de muziek niets schelen of ik haar mooi vond of niet. Echt geen ene reet. Ze was volledig in beslag genomen door een wereld die ik vanuit de voorsteden niet kon waarnemen…De krioelende nummers sloegen een voor een hun tentakels rond mijn brein…Het was de ene knock-out na de andere.’

Bowie zou fan blijven en gaat later de soloplaat van Reed produceren, Transformer. Bowie is direct verantwoordelijk voor hoe Reed’s grote hit Take A Walk On The Wildside klinkt, Reed had het nummer veel eenvoudiger opgezet dan hoe het nu klinkt.

Lou Reed ging solo omdat hij The Velvet Underground opgeblazen had. Hij kon niet meer overweg met Cale en maakt met iedereen ruzie. Professioneel, maar ook privé is het erg moeilijk om met hem om te gaan. Hij trouwt met Bettye maar net als anderen beschrijft ze Lou als een vrouwenhater;

Ze zegt dat hij haar heeft geslagen, dat heeft Lou toegegeven. ‘Ik had behoefte aan een jaknikker die ik kon slaan. Ze voldeed perfect aan mijn eisen…maar zij zag het voor liefde aan. Ha!’

U begrijpt, Bettye is geen blijver. Lou gaat een relatie aan met een travestiet Rachel. Hij blijft solo-albums maken, onder meer het album Berlin. Als hij vervolgens contractueel nog een plaat moet afleveren, waar hij geen zin in had, doet hij het volgende;

‘We sjouwden samen de versterkers naar een kamer en draaiden de volumeknoppen open tot elf [sic], zodat ze feedback gaven. Het was een grote stapel met elkaar verbonden versterkers in een kamer en één gitaar om de feedback te activeren. Het jankte als de duivel. We moesten de kamer verlaten en de opnameapparatuur de rest laten doen’ ( )

Tough but essentially fair bio, at least in terms of Lou's personal life. Was he the unpleasant, vindictive guy that journalists, exes, and former friends and bandmates always said he was? Yes. There were some exceptions, but Lou Reed's bad reputation was well-founded; Sounes spoke to numerous sources to confirm it. (Lou's first wife Bettye Kronstad and his former guitar tech Struan Oglanby, in particular, offer valuable insights into this aspect of Reed's personality.) I found Lou's appalling treatment of Sterling Morrison during the Velvet Underground's 1993 reunion especially upsetting.

But, for all the fascinating and relevant detail Sounes provides on his subject's private life, he seems to lack a fundamental understanding of what made Lou Reed a great artist. He knows that Lou was a great artist, or at least says so, but he doesn't sound like much of a fan when analyzing Reed's vast body of work. Like many casual listeners, the author feels that pretty much everything after Transformer was a disappointment, and this is where I vehemently disagree. If you think that album was the zenith of Lou Reed's decades-long career as a songwriter, then you need to go back and immerse yourself in all of the subsequent material...and, if you're going to write an authoritative biography on Reed, you should be objective enough to realize that Transformer was not his best album simply because it contained his lone commercial hit.

I'll give Sounes credit for including a photo of Lou's college girlfriend Shelley Albin; I had never seen her before. But, while there's considerable discussion of the fact that she was the primary inspiration for the Velvet Underground's classic ballad "Pale Blue Eyes," Sounes fails to note the reference to Shelley ("In the terracotta cobwebs of your mind"), thirty-one years later, in Lou's solo masterpiece "Baton Rouge." Lack of attention to such seemingly minor details can prevent a good book from being great. There's also a lot of unnecessary pearl-clutching with regard to "misogyny" in Reed's songwriting. ( )

A heavily researched bio of musician/songwriter Lou Reed. It covers his childhood in Brooklyn and Long Island, through his college years, having shock treatment after a breakdown, to his first contacts in music and his breakthrough with The Velvet Underground, then solo success. There are the romantic relationships and his working relationships, most notably with Andy Warhol. And throughout it all is Reed's narcissistic personality, which reared up while still in school. I've never read a bio of someone who is described independently by so many people as "a prick".

That's the toughest part about reading this book, seeing Reed mistreat so many people over so many years, and there are lots of famous people who weave into the story. Reed was a talented rock 'n' roll star who broke barriers, but the fan who feels Reed could do no wrong probably wouldn't be happy with this. ( )

Creative types are often tortured souls and Lou Reed is no exception. This is a comprehensive biography of the lead of the Velvet Underground, warts and all. Not a nice guy, his life is a tough read but it doesn't diminish his lasting influence in the music industry.

I had heard of Lou Reed, and the Velvet Underground before, but couldn't have picked him or the band out of a lineup. After reading this book, I'm left with two main questions:
1) If VU made such mediocre music, why were they so influential to subsequent bands/artists?
2) How much of a douchebag does someone have to be, or what line needs to be crossed, before unacceptable behavior is treated as such, and not overlooked? Seems like Lou walked, and stepped over that line on a daily basis.