‘De republiek’ start met heel veel vaart en intrigeert onmiddellijk door de buitenissige figuur van Josip Brik, professor ‘Hitler-studies’, een exuberant man gewapend met een bizarre vorm van humor. Met zijn secondant Friso De Vos (niet toevallig een verhaspeling van de naam van de auteur) en diens vriendin Pippa vormt hij een geestelijke driehoeksverhouding die staat voor een heel intense interactie, vol met ironisch-sarcastische verwijzingen naar zowel de hogere cultuur (Proust, Joyce etc) als naar de populaire cultuur ((de films en tv-series van het moment, muziekhits, de game-wereld enz.).
Maar dan overlijdt Brik, door een stom ongeval, en vervelt het verhaal tot een opeenvolging van scenes rond verteller Friso. Ik ga de intrige hier niet uit de doeken doen, want die is onnavolgbaar en regelmatig ronduit absurd. De Vries blijft de cultuurreferenties op elkaar stapelen, maakt schalks het academisch wereldje belachelijk, haalt de truuk van de persoonsverwisseling uit die zoals altijd tot hilarische toestanden leidt, schotelt een pastiche van het “Derde Man”-verhaal van Graham Greene voor (inclusief de setting in Wenen), en laat hoofdpersonage Friso in paranoïde situaties belanden waaruit hij zich nog onmogelijk lijkt te kunnen redden.
Kortom, “De republiek” heeft heel wat te bieden. Maar om eerlijk te zijn: ik vond het een draak van een boek. Af en toe is de humor spits en zijn de referenties intrigerend, maar het buitelt allemaal wat over en door elkaar. "Trop is teveel’ is in onze contreien een bekend gezegde, en De Vries is echt wel de weg van het ‘teveel’ op gegaan, wat me bij de term ‘postmoderne schelmenroman’ bracht, al besef ik dat die vlag ook de lading niet helemaal dekt. De auteur geeft zeker blijk van een uitzonderlijke eruditie (al zitten er wat uitschuivers in zijn historische referenties). Maar als je er achteraf op terugblikt, dan blijkt de centrale verhaallijn (“wat na Brik”?) maar een sof; ook de rode draad van het liefdesverhaal tussen Friso en Pippa blijft weinig vlees aan het been te hebben.
De enige diepere grondlaag die ik kon ontdekken draait rond het belang én de efficiëntie van fantasie, de verbeelding als middel om aan de lastige werkelijkheid te ontkomen. Hoofdfiguur Friso verliest zichzelf geregeld in die fantasieën, en past ze zelfs in die mate toe dat je op het eind de indruk hebt dat zijn hele verhaal zelf wel eens een puur verzinsel zou kunnen zijn. So what? Ik heb de indruk dat De Vries als een lefgozer door het cultureel en literair landschap loopt, wat op zich misschien vermakelijk is, maar eigenlijk niet boeit. Hopelijk kunnen we dit later zien als een jeugdwerk, waar de auteur – die dus wel wat in zijn mars heeft – zich van distancieert ten voordele van veel beter materiaal. ( )

Knappe en grappige roman die al lang op de Kindle stond te lonken. Er zit wat turbulentie op, hier en daar zakt het wat in, of is het te langdradig, maar ik heb me goed vermaakt en ben zeker dat de Vries ons nog zal verrassen met meer en beter. Heb hoe dan ook nu al een voorliefde gekweekt voor zijn heldere stijl en feilloze duidingskracht. Next up: 'Clausewitz'. ( )

Unbelievable book about a persons exchange in a competition to be the "best" adept of a professor obsessed with Hitler-studies.
Without any doubt some more layers are to be found in this book, it won an important literature prize in the dutch speaking part of the world (which i do not understand) but this book never got a grip on me. In my humble opinion the biggest part is so unrealistic, so impossible, so .... not good, said in two words.
Just to think that this book was preferred to [Oorlog en Terpentijn] by a jury, i really can't imagine. ( )

Ik had niet veel grip op het verhaal. Maar misschien is dat juist het leuke aan het boek. Alles loopt in het verhaal door elkaar, wat dat betreft klopt de achterflap. ( )