Ik had moeite met het taalgebruik, alsof je eet en er zand tussen je tanden knerst. Maar nadat ik het boek heb uitgelezen bleef het verhaal wel hangen. Voor het taalgebruik zal ik het nog eens lezen. Na herlezing:

Mijn opvatting van het verhaal:
Het boek gaat over Isebrand, die in het maatschappelijk verkeer alle status is verloren. Hij is niet in staat normaal contact te houden met de maatschappij. Elkaar groeten en het sturen van post zijn in de normale maatschappij manieren om contact met elkaar te houden. Isebrand heeft zijn groet-probleem en angst om post open te maken. De voortdurende verwijzingen in het boek naar kots, poep en opruimen van andermans vuil drukken uit dat Isebrand als mens helemaal aan de grond zit, en geen gevoel van eigenwaarde meer heeft.
Met de zelfhulpgroep Man&Post maakt de schrijver zichtbaar dat Isebrand door samen met anderen, lotgenoten, een netwerk vormt, als een schimmelspore waaruit een nieuw mycelium ontstaat, met behulp waarvan hij uiteindelijk weer aansluiting vindt met de normale maatschappij. In het boek wordt de aansluiting met het normale leven uitgedrukt door de studie die hij zelf schrijft en de vrijage met Manja van der Ziel (nomen est omen).
Tegenover de persoon Isebrand staat de figuur van Cor Meckering. Rijk, succesvol, In alles de figuur van de maatschappelijk geslaagde, compleet met goudkleuriga Mercedes cabrio als teken van zijn mannelijkheid (vgl de gouden pinda’s die in het boek worden genoemd). In de bezoekscène in Nieuw Buinen, waar Cor de deur open doet terwijl hij een schort draagt met de opdruk van de torso van Michelangelo’s David, “zo uitgemeten dat het geslacht van David ter hoogte van zijn eigen geslacht hing.” drukt de schrijver uit dat de symbolen van maatschappelijke geslaagdheid niet meer voorstellen dat zo’n schort, het is maar uiterlijke schijn.
Terwijl Isebrand meer en meer de samenbindende figuur in zijn Man&Post groep blijkt te zijn, verliest Meckering na zijn maatschappelijke afgang ook de aansluiting met Man&Post, hij is niet meer dan zijn schort.

Wat ik niet begrijp:
Mensen zijn in dit boek gereduceerd tot niet meer dan een schimmelspore die in staat is een nieuw mycelium (netwerk) te vormen. Mijn inziens moet er altijd een individu overblijven die het netwerk vormt dat behulpzaam is om je als individu overeind te houden. Ik mis in het boek dat ondanks het verlies aan maatschappelijk en sociaal decorum er altijd nog een individu met een intrinsieke waarde overblijft. ( )

Een beetje langdradig, dit boek over Isebrand die zijn leven niet goed op de rit krijgt. Valens schrijft laconiek en geestig over mannen die moeite hebben om hun post open te maken en zich min of meer aan de zelfkant van de samenleving bewegen. Eén van de mannen, Cor, speelt een grote rol in het leven van Isebrand; hij bedenkt het Boek Ont. Dat levert mooi taalgebruik op en filosofieën over de betekening van "ont" (ontbijten is het begin van bijten...). ( )

Schizofreen taalgebruik, geen lijn in boek ( )

Anton Valens schrijft zonder problemen over het roemloze leven van anti-helden. Daarin lijkt hij op Beckett.

Zelden een boek gelezen dat de tijdgeest zo raak weet te treffen. Al het opgeblazen gedoe van deze tijd (organisatieadviseurs!) wordt genadeloos aan de kaak gesteld. Bovendien met humor geschreven, kortom: lees dit boek. Dit boek bewijst weer: er gaat niks boven Groningen. ( )