Guus Vleugel (1932–1998)

Nou, daar zit je dan met je goeie gedrag en goeie voornemens aan de Grote ABC van Guus Vleugel.
In de binnenkant van de kartonnen flap geven Hans Warren en Martin Koomen een waardeloos complimentje over de vorige roman van Vleugels, en er zal ongetwijfeld wel ergens iemand bij de Arbeiderspers met Vleugels samen een dutje hebben gedaan want anders was dit zeurderige niemendalletje waarschijnlijk nooit uitgegeven.
Een valse nicht is de schrijver zeker, wat ik mag zeggen, want het schijnt dat dit boek over zijn eigen literaire avontuur gaat.
Niet alleen is hij vals in wat hij te pas en te onpas uitbraakt, maar ook nog eens vals als het gaat om het omschrijven van personen en gebeurtenissen.
Het verhaal over een homo van middelbare leeftijd die er alleen maar op uit schijnt te zijn anderen te kwetsen, terwijl hij zelf oh zo vol zelfmedelijden zit, mag dan als enig positief puntje hebben dat er een verhaal in zit -met een treurige ontknoping-, maar voor de rest niet veel plezier aan te behalen. En nee, volgens mij is er geen diepgang, en het met de draak steken van mensen is hier ook niet leuk. Zelfs als de mensen niet echt zijn.
Misschien dat er nog iets positiefs te vinden is in het werk wat hij voor Lurelei schreef, maar de titels van al zijn werk beziend, betwijfel ik het.
Het exemplaar wat ik op de kop titke zit onder de roestvlekken... misschien een teken aan de wand?… (plus d'informations)