We praatten niet veel onderweg naar Nederland. Het Duitse landschap ging aan me voorbij, De bedrukte gevoelens bleven overheersen. Waarom had ik deze reis gemaakt, terwijl ik er al die jaren zo huiverig voor was? Was dit een vorm van perversie? Ik had gehoopt dat ik nu eindelijk dat hoofdstuk zou kunnen afsluiten. Dat ik vrede zou krijgen met mijn verleden. Dat ik afscheid zou kunnen nemen van mijn ouders. Dit bleek een illusie. Ik voelde nu, erger dan voorheen, het onstilbare verdriet. Er was niets afgesloten. Erger nog. er was zout in de wonden gestrooid. Het was onaanvaardbaar dat mijn ouders op zo'n afschuwelijke manier aan hun einde waren gekomen. Dat hun leven op zo'n jonge leeftijd vernietigd was. Het was onaanvaardbaar dat mijn eigen leven op zo veel manieren was verziekt en dat ik me nog steeds schaamde voor wat er met me was gebeurd. Al die mensen die me hadden verzekerd dat dit de gelegenheid was om vrede te sluiten met mijn verleden, wisten niet waar ze het over hadden. Er is geen vrede. Het blijft oorlog tot mijn dood aan toe.