Translated from original Catalan by Martha Tennent
2.5**

From the book jacket: In the winter of 1991, at a concert in Krakow, an older woman with a marvelously pitched violin meets a fellow musician who is instantly captivated by her instrument. When he asks her how she obtained it, she reveals the remarkable story behind its origin…

My Reactions
I really wanted to like this book … no … I wanted to love this book. But it missed the mark for me. I think that is because it felt unfinished.

The basic story line is engaging and what kept me reading, but there were huge gaps that left me hungry for more detail. Anglada began with a date in 1991, so we know where we are at when the violin first makes an appearance. And the next chapter begins Daniel’s story (the luthier who crafted the violin) as he struggles to survive in the concentration camp. In bits and pieces we learn of the conditions, the sadistic doctor, the capricious whims of the commandant, the deprivations, the dreams and nightmares, and the fragile friendships formed. But suddenly Daniel is crafting a violin and we don’t know why. Or how he got the tools and materials. I actually went back to the previous chapter and re-read, thinking I must have dozed off and accidently skipped ahead. But I hadn’t.

Eventually we are able to piece together the story, but not until there are a few more abrupt changes in time frame that not only were disorienting, but made me feel that parts of the story were left out. In summary, while the storyline played the reader’s heartstrings like a violin virtuoso, I felt that the book was unfinished. ( )

Beautiful and powerfully telling story. It a special tribute to the craftmen and musicians who bring us such delight even in the mist of misery and death, that make life that much more precious. ( )

Der Geigenbauer Daniel wird 1944 im Auschwitz zum Gegenstand einer perfiden Wette: Schafft er es, im Konzentrationslager innerhalb einer vorbestimmten Zeit eine Violine zu erschaffen, welche den Lagerkommandanten klanglich überzeugt?

Angladas fiktive Geschichte veranschaulicht gut recherchiert das Grauen der nationalsozialistischen Verbrechen und lässt in die Seelen der gepeinigten Lagerinsassen blicken. Überlebenswille und Menschlichkeit der jüdischen Hauptprotagonisten wird in bewussten Gegensatz gestellt zur Tötungsmaschinerie des dritten Reichs. Der Autorin reichen einfache Worte und nur hundertsiebenundsechzig Seiten, um eine große Geschichte zu konstruieren und den Leser zu fesseln. ( )

Het is altijd delicaat een verhaal over de holocaust te bespreken, want documentaire en literaire waarde durven wel eens uit elkaar lopen. Voor dit korte verhaal is dit oordeel echt gemengd. Het is wellicht nuttig dat nieuwe generaties geïntroduceerd worden tot de gruwelen van de tweede wereldoorlog op een wat zachtere, elegante manier dan door een rauwe confrontatie met de werkelijkheid, al kan je even goed menen dat alleen een confrontatie met de rauwe realiteit echt aangewezen is. Maria Angels Anglada heeft dus gekozen voor de middenweg: ze presenteert ons het verhaal van een joodse vioolbouwer Daniel die in een concentratiekamp belandt en daar het onmenselijke regime ondergaat; maar door een combinatie van toeval en stoutmoedigheid krijgt hij de opdracht in het kamp een nieuwe viool te bouwen, wat hem natuurlijk ook lukt. Het mag dan om een wansmakelijke weddenschap gaan tussen SS-officieren, mentaal ontsnapt Daniel daarmee even aan de gruwel.
Het verhaal is literair goed uitgebalanceerd en wordt eigenlijk gebracht als een verhaal binnen een verhaal. Maar het mangelt wel wat op het vlak van geloofwaardigheid, en in zekere zin speelt het wat al te goedkoop op de gevoelens van de lezer. Bij het begin van elk hoofdstukje heeft Angels Anglada wel reële SS-documenten geplaatst die door hun ambtelijke nuchterheid een klap in het gezicht geven, en in die zin brengt dit boekje toch wel iets over van de onbegrijpelijke waanzin die holocaust is. Gemengde gevoelens dus bij dit boek. ( )

Brilliant! This story is staying with me even though I finished the book a few days ago. I normally don't like books about any war, they are just too emotional and upsetting. This one though, had a ribbon of hope weaving through it the entire time. ( )