Bellissimo come sempre, tre racconti che sono uno meglio dell’altro e dove la prosa di Camilleri è il solito incanto. ( )

Reflejo de tres épocas muy diferentes en la vida del comisario Salvo Montalbano, los relatos que componen esta nueva entrega del famoso personaje creado por Andrea Camilleri -uno de los autores más leídos de Italia en los últimos años- ofrecen una cara desconocida de Montalbano que delaitará a los iniciados y sorprenderá a aquellos lectores que se acerquen por primera vez al irresistible universo del seductor sabueso siciliano.

Wie sah Salvo Montalbanos Leben eigentlich aus, ehe er Commissario wurde? Gab es vor Livia andere Liebschaften in seinem Leben? Und warum fand er ausgerechnet in Vigàta seine Heimat? - In seinem neuen Buch lüftet Camilleri nicht nur das Geheimnis um Montalbanos Leben "vor Vigàta", sondern beglückt seine Leser zugleich mit drei ungemein fesselnden Kriminalfällen, bei denen Montalbanos unkonventionelle Ermittlungsmethoden gefragter sind denn je.

Wat kan een vakantie in Sicilië beter vervolledigen dan enkele Montalbano-boeken van Camilleri te lezen op een terrasje in de buurt van Punta Secca met een glaasje plaatselijke wijn om dan 's avonds te genieten van een maaltijd zoals je die pas beschreven vond in een van die boeken. Ook in deze "eerste" zaak van Montalbano vind je alle ingrediënten die de reeks zo populair maken: humor, lekker eten en drinken, ontraadselen van wat eerst niet te begrijpen lijkt. Camilleri benadrukt in een nawoord zelf nog eens dat er in dit verhaal geen lijk aan te pas komt. Moorden zijn in zijn verhalen trouwens nooit meer dan een aanleiding geweest... dixit Camilleri. ( )

....e il settimo giorno Camilleri creò Montalbano.

Tre racconti lunghi, senza "ammazzatine", anche perchè a Camilleri non è che gliene importi tanto di mostrare sangue e truculenza se non nella misura strumentale a far luce sulla natura umana delle cose. Particolarmente singolare è il racconto centrale, quello che mostra il giovane commissario nel passaggio dall'odiata sede di Mascalippa (fra le montagne) e quella definitiva di Vigata (vicino al mare). Lasciando da parte la prima indagine che qui affronta, tutto il racconto è un lento trascorrere da una scrittura angusta ed insofferente ad un lento rinascere, ad una luminosità che raggiunge il suo massimo nel coronamento del sogno di Montalbano di coniugare la sua vita lavorativa e personale al cospetto del mare. Affittando poi quella che sarà la sua dimora per lungo tempo, una villetta ad un piano direttamente sulla spiaggia, Montalbano "si fa persuaso" che qualsiasi storia, indagine, caso attraverserà la sua vita non potrà mai "lordarlo" tanto che il mare non riesca a restituirgli una certa purezza bastevole ad andare avanti.