Nelleke Noordervliet lijkt met Snijpunt een ongemakkelijke roman over het nu te hebben willen schrijven. Maar de onwaarachtigheid van personages en verteltoon doet het realisme teniet.
Dat zit ’m vooral in de onwaarachtigheid, die het beoogde realisme teniet doet. Ik doel op de onwaarachtigheid van personages die out of character spreken, waarmee hun inconsistentie en daarmee ongeloofwaardigheid pijnlijk benadrukt worden.
Maar die onwaarachtigheid zit ’m nog meer in de verteltoon. Telkens weer hoor je, dwars door de palaverende marionetten heen, de alwetende verteller spreken, achter wie Noordervliet zich ophoudt.
Zo verwordt een roman die met heet krantennieuws inzette, tot een tranenloze aflevering van Spoorloos.

Deze twee lijnen, de wereldse van het multiculti-probleem, en de tijdloze van het zoeken naar de graal, verweeft Noordervliet op ingenieuze wijze met de zoektocht van Nora en Guido’s dochter Franca, kind van haar tijd, op zoek naar zichzelf.
’Snijpunt’ is dus beslist geen gratuit zoekboek voor literaire puzzelaars maar een roman waarin de schrijfster belangrijke thema’s van onze tijd verbeeldt. Achter de verhalen gaat onmiskenbaar een maatschappijvisie schuil.
Goed, ’Snijpunt’ is een interessante tijdsroman met boeiende contrasten en scherpgeformuleerde opvattingen en dat alles geschreven in de van Noordervliet bekende robuuste, nuchtere en soms toch ook poëtische stijl. Eén opmerking moet me van het hart: in de verschillende verhaallijnen speelt het toeval wel een heel erg grote rol.
Dat de touwtjes van deze roman dus als het ware te voorbeeldig aan elkaar geknoopt zijn, laat overigens wel zien dat Noordervliets grootste krachten elders liggen, in boodschap en stijl.