gaat vooral over de angst, die dr de auteur koel intellectualistisch wordt ontleed.
De literatuur van Dagerman gaan steeds over de diepste gevoelens van de auteur. Zwarte en zware literatuur, die wel degelijk diep raakt en doet nadenken. Erg goede literaire waarde.
De titel van het boek en de omslag is deze literatuur onwaardig! Score: 5 GT 29/06/22 ( )

An absurd account of fear and the hairy insides of daily life. Written in 1945, it's striking modern with its unrestrained prose that seamlessly shifts between colloquial dialogues, sharp but concise descriptions of the surroundings, and the thoughts and emotions of the characters -- this is where the absurdity stems from: the thoughts are not limited to their respective owners but spill all over the pages. That the book appears modern tells more about my lack of knowledge of Swedish 1900s literature than it tells about the book, but I can imagined the occasional frowned review among the general acclaim Dagerman's short but intense career gathered. The Swedish reader will also be delighted to smell a bit about different times; about slang that's today forgotten, as well as references to the sorely remembered Klara district of Stockholm which was some decades later sacrificed for modern architecture. B
ut also that a hangover has always been a hangover, in the 1940s as well as today.

Flaptekst / Beschrijving
De roman De slang, waarmee de toen tweeëntwintigjarige Stig Dagerman in 1945 debuteerde, is uit diverse vertellingen opgebouwd en gebaseerd op de ervaringen die Dagerman opdeed in militaire dienst tijdens de Tweede Wereldoorlog. Volgens Dagerman zelf is De slang ‘een boek over de sterkste van alle menselijke driften, de angst, die door de schrijver met helder en koel intellectualisme wordt ontleed. Hij onderzoekt hoe de vrees een groep mensen in haar greep krijgt en hoe zij onder die druk reageren, vanuit ieders persoonlijke achtergrond. De stelling die hij probeert te bewijzen is dat het van wezenlijk belang is het bestaan van de primitieve oerangst te erkennen; die mag niet ontkend worden. Het samenleven met die angst is de enige levensvorm die de mens tenminste enige kans kan bieden zichzelf te ervaren.'
De slang was een van de belangrijkste debuten in de periode na de Tweede Wereldoorlog. Dagerman werd niet alleen als een grote belofte beschouwd door zijn oudere collega’s en door de critici, maar werd tegelijkertijd een soort idool voor de ‘verloren generatie’, volwassen geworden in de jaren tussen het uitbreken van de Spaanse burgeroorlog en de atoombom op Hiroshima.
Het waren rollen die Dagerman gewillig op zich nam, maar die hem uiteindelijk noodlottig zouden worden. Hij zou blijven proberen de primitieve kracht van De slang te evenaren en de stelling die hij had verdedigd te bewijzen aan de hand van zijn eigen leven, tot zijn angst hem de baas werd en hij in 1954 een eind aan dit leven maakte.
-- Stilte, reinheid, de zee (…) en steeds weer de angst die als een nevel optrekt
uit zijn literaire werk, zijn woorden en zinnen achterlatend als een landschap op een huiveringwekkend koude winterdag. — ]ohn Albert-Jansen