Bizarre verhalen
De verhalen in “Wat is natuur nog in dit land” laten zich niet eenvoudig associëren met idyllisch groengeluk. „Ze graven dieper”, meldt het persbericht. Bij “de mooiste tuinverhalen” verwacht je evenwel dat je na het lezen van het boek toch in voldoende mate een groen gevoel overhoudt.
In deze bundel word je voortdurend heen en weer geslingerd tussen verhalen, gedichten en de vraag waar het nu om gaat. De natuur is aanwezig, maar vooral als decor voor bizarre, sinistere, soms obscene en –het moet gezegd– ook enkele mooie verhalen. Wat bezinkt na het lezen, is het bizarre karakter van dit boek, niet de natuur.

Wij hebben geen hedendaagse Vita Sackville-West, wij hebben Sarah Hart en Romke van de Kaa, lees je op de achterflap als antwoord op de vraag hoe rijk de Engelse literatuur wel niet aan tuinverhalen is. Ook die opmerking is misleidend, want helaas heeft noch Hart, noch Van de Kaa een bijdrage geleverd. De titel blijft na het lezen als een loze vraag in het luchtledige hangen. Je zou uit de subtitel “mooiste” en “tuin” wat mij betreft weg kunnen laten. Er blijft over: verhalen en gedichten van onder anderen Maarten 't Hart, Anna Enquist, Hugo Claus, Willem van Toorn en Rascha Peper.