Stefan Hertmans (1951) heeft voor het putje van Milete een strenge selectie gemaakt uit de essays die hij het afgelopen decennium heeft geschreven. Het blijkt dat een geëngageerd schrijver voortdurend moet pendelen tussen studeerkamer en buitenwereld. Bespiegelingen over Marc Dutroux en Pim Fortuyn gaan hand in hand met inzichten in controverses rond Martin Walser, Peter Sloterdijk en Jürgen Habermas; teksten van Hugo Claus en Herman De Coninck worden even scrupuleus onderzocht als een rivier in het werk van Samuel Beckett of een plant bij D.H. Lawrence; de positie van de Vlaamse auteurs in het huidige theaterlandschap komt minstens zo uitvoerig aan bod als de planologie van de Hollandse polder.
Deze essaybundel is best erudiet en moeilijk, zodat je er beter aan doet eerst een fictieboek van hem te lezen. ( )