Andersen lijkt een wat pathetische man, godvruchtig en ijdel tezelfdertijd. Zijn vele reizen, waar hij telkenmale ontvangen wordt door koningen of groothertogen of bij mensen als Liszt, V. Hugo, Dumas, Dickens, Heine op de thee gaat, spreken tot de verbeelding, net als zijn hoge eigendunk en afkeer voor het zinnelijke, maar de in dit boek gegeven teksten zijn al bij al te fragmentarisch om hem echt dicht op de huid te zitten. ( )