Het boek biedt een rechtstreekse confrontatie met de tijdgeest die zo’n beetje alles relativeert en vervolgens kwijnt bij de teloorgang van onze (juridische) historische normen en waarden.
Met name het voortdurend relativeren van de normen en waarden brengt de samenleving in de positie waarin zij zich nauwelijks of niet kan verdedigen tegen aanvallen van ‘buiten’.
Waarom verklaren we niet dat onze ordeningen superieur zijn aan die van andere culturen ?; geloven we er dan niet in ?
Waarom morrelen we toch steeds aan goed verdedigbare instituties zonder de waarde daarvan goed te willen doorgronden ? Het boek rekent -met stevige inzet van argumenten- af met tal van pogingen om de rechtstaat van haar fundamenten te ontdoen. Het z.g. toetsingsrecht (of het ontbreken daarvan), de vrijheid van meningsuiting van ambtenaren, de politieke verantwoordelijkheid voor het handelen en optreden van het Openbaar Ministerie enz.enz. Voldoende stof om na te denken en over te discussiëren.

Prikkelende beschouwingen die dynamiek brengen in beginselen die het zeker waard zijn om ze van hun statische karakter te ontdoen zonder ze af te schaffen of inhoudelijk te veranderen.
‘Maar daarvoor moeten dan wel -bij wijze van spreken- de stenen patriciërs van hun sokkel komen’. ( )

Zwengelde Paul Cliteur in Moderne Papoea's het debat aan over de multiculturele samenleving, integratie en inburgering, nu keert hij zijn blik naar binnen: een discussie over onze waarden, zo stelt hij, is ook een discussie over ons eigen systeem. De grondslagen van ons systeem staan echter niet meer duidelijk overeind. Het lijkt alsof we 'decadent' geworden zijn. Dat is een probleem, want je kunt nieuwkomers moeilijk een norm van integratie voorhouden als je niet eens weet waarin ze zouden moeten integreren.Cliteur analyseert de interne spanningen in de democratische rechtstaat, stelt prangende vragen bij onze centrale staatsinstellingen, gispt de anarchie in ons openbaar bestuur als het gevolg van de non-conformistische dialectiek van '68, raadt religie als instrument tot inburgering dringend af, en bepleit eens temeer een heroriëntatie op het Grieks-Romeinse gedachtegoed als fundament van ons waardesysteem.Veel aangezocht debater, polemist en reachtsfilosoof Paul Cliteur lanceert in Tegen de decadentie een conservatieve cultuurkritiek met een ferme vermaning aan ons systeem in verval: de gevaren die ons bedreigen komen niet van buiten, maar zijn we zelf.

Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
Is de Nederlandse rechtsstaat in verval? De schrijver* van deze essaybundel, hoogleraar Encyclopedie van de Rechtswetenschap aan de Universiteit van Leiden, die al jarenlang tijdens publieke debatten opmerkelijke uitspraken doet, is deze mening toegedaan. In acht essays tracht hij aan te tonen dat de grondslagen van onze rechtsstaat van binnenuit aangetast worden. Zo keurt hij religie als instrument voor integratie van allochtonen af en wijst hij op het gevaar van relativering. Daarnaast geeft hij een beschouwing over de grondslagen van onze grondwet, de verhouding ambtenaren en politiek, en het creeren van steeds maar nieuwe rechten. De auteur veroordeelt het post-modernisme en de non-conformistische dialectiek uit de jaren zestig. Hij bepleit daarentegen een herorientatie op het Grieks-Romeinse gedachtegoed als fundament van ons waardensysteem. Deze bundel met de kritische visie van Cliteur op de ontwikkelingen in de Nederlandse rechtsstaat is, gezien het tamelijk abstracte karakter van de betogen, vooral bestemd voor lezers met belangstelling voor politieke en juridische vraagstukken die over voldoende achtergrondkennis beschikken.

(Biblion recensie, Drs. J.H. van Capelleveen)