Having read and enjoyed 'A Personal Matter' I imagined myself liking 'The Silent Cry' more than I did. Oe deals with the darker parts of life - struggle, misfortune, death and the proceeding ramifications. His works show a commendable honesty, giving voice to the negative emotions which we ourselves either never share or even block from our consciousness. But where 'A Personal Matter' had an inflection of comedy, 'This Silent Cry' is considerably starker and somewhat relentless.

This isn't to say it is a bad book, in fact, writing this review I find myself becoming more aware of its strength. It's a book that would be ideal for literary study due to the magnitude of complex relationships, in depth self-exploration, allegory and historical reference it contains. The book is both about existing through tough experiences as well as dying and what you leave behind. ( )

narra el reencuentro de dos hermanos de caracteres diametralmente opuestos y de su intento de comenzar una nueva vida en su pueblo natal a iniciativa de Takashi, el impulsivo hermano menor recién llegado de Estados Unidos. Mitsusaburō, el mayor y narrador de la historia, termina aceptando su propuesta con la esperanza de escapar del pozo de locura en el que le están haciendo caer el insólito suicidio de su mejor amigo y su reciente tragedia familiar: la discapacidad que sufre su hijo a raíz de la extirpación de un tumor cerebral. El conflicto central de la novela gira en torno la compleja relación filial de los Nedokoro y a sus respectivos traumas personales. ( )

Er is een aanleiding geweest dat ik dit boek gekocht heb, een dringende aanleiding maar die ben ik in zijn geheel vergeten. Daarom begon ik blanco aan dit Japanse boek. Nou niet helemaal blanco want op de kaft van het boek staat gedrukt dat de schrijver de nobelprijs voor literatuur in 1994 heeft gewonnen wat wel de verwachting schiep dat het boek van zeer hoge kwaliteit zou zijn.

Bijna het hele boek heb ik me afgevraagd wat ik nu eigenlijk aan het lezen was of wat de auteur me wilde vertellen. Omdat ik niet bekend ben met de Japanse geschiedenis en maar amper weet heb van de Japanse cultuur weet ik zeker dat ik heel veel nuances gemist heb. En toch bleef ik doorlezen. Misschien is dit wel te vergelijken met een Japanner die De donkere kamer van Damokles van Willem Frederik Hermans leest met een minimale kennis van wat er in WOII in Nederland heeft afgespeeld en geen kennis van de Nederlandse cultuur. Zonder dat allemaal te begrijpen, kan er nog wel van het verhaal genoten worden.

Het verhaal wordt verteld vanuit een man die uit een gezin komt waar twee broers en een zus zijn overleden. Al snel wordt een zelfmoord van een vriend opgevoerd waar het hele boek door ook naar terugverwezen wordt. Er komen sowieso veel herhalingen in voor wat voor mij overkwam als een refrein in een lied. Steeds werd ik er even aan herinnerd waar het ook allemaal weer mee begonnen was, waar het allemaal om draaide. Een manier van schrijven die voor mij uniek is.

Intrigerend vond ik te lezen hoe een Japanner schrijft over het verlies in WOII. Verfrissend om geen moralisme daarin aan te treffen maar meer een ietwat beschouwende blik. Dit is wel iets anders betreffende de opstand in 1860 waar de titel naar verwijst. Daar gaat het meer om hoe er in de loop der tijd verschillende waarheden zijn ontstaan. En thema dat mij altijd heel erg aanspreekt omdat er voor elke waarheid wel wat te zeggen valt.

Al met al laat dit voor mij grotendeels ongrijpbaar boek toch een mythische indruk achter. Het raakt het menselijke gedrag zonder dat ik het nu expliciet kan benoemen. ( )

A dark path into memory, both in life and generational, that digs into questions about politics, faith and self. A remarkable, unsettling novel. ( )

I've thought long and hard about what to say concerning this modern Japanese novel. I ought to have loved it or at least admired it because it was written by a prominent Nobel prize winner, praised by many. However, the book left me ambivalent. I cared not for the writing, which seemed to me to be a stream of consciousness with no purpose. I cared not for the story nor the characters. I probably "missed" the entire point of the novel although there are some simplistic themes: are the old days really better than modern day? can one really go home again? My question: will this book ever end? After 394 pages, it did; wrapped up in a tiny neat little package like 75% of other novels. 394 pages 2 1/2 stars ( )