��

In The Birth of Tragedy Nietzsche not only narrates the origin of tragedy, but he also offers a postmortem that identifies its killers. According to Nietzsche, with Euripides' help and encouragement, Socrates destroyed this pinnacle of Greek culture. However, Nietzsche goes on to predict that Wagnerian opera will bring about its revival, at least in Germany. The ideas of Schopenhauer and Kant indicate that the rationalism that was introduced by Socrates and ultimately led to the abolition of tragedy has run its course and reached its limits, which means that the time is right for tragedy to reappear. Pace logic apart, the thing itself demonstrates that it is fundamentally unknown.

Nietzsche's analysis identifies the Apolline and the Dionysian artistic tendencies that are united in Greek tragedy. In contrast to the Dionysian, who offers chaos, intoxication, obscurity, excess, and fusion, the Apolline symbolizes clarity, beauty, order, shape, and individuation. Greek tragedy—at least the works by Aeschylus and Sophocles—exposes its audience to existential horrors like fate's hand, the impotence of even the most admirable people, and the certainty of suffering. It rises above the pit of sorrow and pessimism, however, to affirm life in the end, or at the very least, to affirm aesthetic force and its capacity to redeem pain and suffering, by crafting these brutal facts into a great work of art. ( )

Fala sobre período pré-socrático, grécia, dionísio, críticas relativas a dor e a alegria ( )

A Coleção Grandes Obras do Pensamento Universal traz, neste volume, mais um clássico do escritor Friedrich Nietzsche para completar a sua biblioteca. O Nascimento da Tragédia, de 1872, é a primeira obra do autor a ser publicada e já dá mostras do pen samento que será apresentado nos livros seguintes. Nele, Nietzsche analisa a cultura e o mito e faz uma reflexão profunda sobre a arte, contrapondo os deuses Apolo e Dioniso e seus aspectos opostos e contraditórios.

Tragedya'nın Doğuşu'nu okudum. İlk defa bir Nietzsche eseri okudum, beynim zonkluyor şu an. Hem içerik olarak hakim olduğum bir alanda yazılmasından dolayı hem de yazarın ilk kitabı olduğu için bu kitaptan yazarın eserlerini okumaya başladım. Çok da doğru bir tercih yapmamışım meğerse.

Nietzsche bu kitabında anlatım olarak çok başarısız. Sürekli tekrarlara düşmüş ve lafı ağzında geveleyip durmuş. Araştırdığım kadarıyla ve daha önce okuyup yarım bıraktığım Böyle Buyurdu Zerdüşt tecrübesinden yola çıkarak yazarın diğer kitaplarında anlatım tarzını düzelttiğini, daha anlaşılır bir dille eserlerini kaleme aldığını biliyorum. Aksi taktirde, diğer kitaplarında da Tragedyanın Doğuşu'nda kullandığı anlatım tarzını kullansaydı bu kadar büyük bir filozof olarak ünlenmezdi.

Bu kitabı okumadan önce Yunan Mitolojisi'yle birlikte Sophokles, Aiskhylos ve Euripides'in eserlerine az çok hakim olmanız lazım. Ayrıca Sokrates'in görüşlerini ve hayatını da araştırmanız gerekiyor. Ben tüm bunları bilmeme rağmen bile eserin tamamını anlayamadım. ( )