Dacca is administratief verdeeld in zeven districten ("wards"), maar onder en bij de bevolking beter bekend is die in de mahalla's of tola's, buurten van geringe uitgestrektheid, doorgaans dicht bevolkt. Een mahalla is scherp bepaald: dit huis behoort er nog toe, dat niet meer. Ieder kent deze grens. De Muslims van deze mahalla's waren tot niet lang geleden, en in vele buurten zijn zij dit nog, georganiseerd in panchayats. Dit waren, c.q. zijn, buurtgemeenschappen, waarbij iedere mahalla zijn panchayat bezat. Hun doel was klaarblijkelijk het handhaven van de vrede onder geloofs-, tevens buurtgenoten, bestraffing van wangedrag in zaken van niet al te groot openbaar belang, bemiddelen, het voorkomen van ingrijpen door def politie en het optreden van de officiële gerechtshoven, het verlenen van onderlinge hulp, het verzorgen van gezeligheid, in het bijzonder bij feesten.

Uit velerlei gegevens laat zich een voorstelling construeren van wat een panchayat in Dacca, "ideaal-typisch" gedacht, in zijn bloeitijd geweest moet zijn. Een panchayat omvatte de Mohammedaanse bewoners van een mahalla. Hij werd bestuurd door vijf gekozen buurtgenoten, ervaren, oude of althans niet-meer-zo-jonge mannen van goede naam, de Panch Laeq Birader. Vijf is voor de Mohammedaan een gunstig, zo niet heilig getal. Soms was één van hen sardar, gewoonlijk werd deze apart gekozen: het besturend hoofd van de panchayat, ook wel genoemd Mir-i-Mahalla.

Zolang Dacca een weinig welvarende provinciestad was in een hoek van onverdeeld India waar heel weinig beweging plaats vond, kon het panchayatstelsel blijven wat het was en wilde zijn: een doelmatige instelling ter handhaving van die rustige, niet aflatende sociale tucht dóór allen óver allen, in het Oosten zo algemeen en zo verschillend van de sociale beheersing in een Westerse stad. Dacca is echter zichzelf niet gelijk gebleven.

Men overweegt dit alles, komt tot de slotsom "dat het zo wel ongeveer zal zijn gegaan" en bedenkt dat tegelijk dat dit helemaal niet zeker is.