Ondanks dat dit eigenlijk een kinderboek is, heb ik er enorm van genoten. Het zit zo goed in elkaar en alle lijntjes kloppen ook. Het is het verhaal van Cato, een twaalfjarig meisje die moederloos opgroeit, met een mentaal afwezige vader en een buurvrouw die niet echt aardig voor haar is en die hen helpt met de huishouding. Als Cato een brief krijgt van mevrouw Kano die haar vraagt naar een oude vervallen bioscoop te komen. vindt ze dat eigenlijk wel vreemd maar ook wel spannend. Dat is het begin van een heel inspirerend verhaal en ik ben zelf ook na gaan denken over de dingen die je allemaal meent te weten over de mensen om je heen. Ik denk dat kinderen zo diep niet nadenken maar voor de volwassenen die het lezen en de diepere laag zien is echt een eye-opener. ( )

Bekroond met een Gouden Griffel. Ik vond het wel aardig maar niet echt bijzonder. Een beetje warrig / verwarrend. ( )

Cato was twaalf toen haar vader zei dat ze maar eens volwassen moest worden.

De moeder van Cato (12) is bij haar geboorte overleden, haar vader heeft geen aandacht voor haar. Met hulp van mevrouw Kano en haar bijzondere bioscoop gaan ze op zoek naar herinneringen ( )