Ik richt mijn ogen op het bos, op de dennen die zachtjes deinen in de wind en de blauwe lucht erboven waar de avond al in doordringt, alsof iemand langzaam zwarte inkt in een zwembad giet, en ik druk mijn rug tegen de dikke laag mos op de muur en staar naar de donker wordende hemel, alsof daar het sein vandaag zal komen dat ik eindelijk mag vertrekken, het pad af mag wandelen naar de keukendeur waar Teddy op een leeg omgekeerd bierkrat naast de grasmaaier zit, tegenover mijn grote zus Molly op een wankele maar zo te zien heel comfortabele omgekeerde kruiwagen, Molly die me aankijkt over Teddy's nijdige gespannen rug heen en met haar mond trekt alsof ze op het punt staat te glimlachen - wat een wonder zou zijn - of de eerste woorden van een welkomstspeech te zeggen - wat een groot wonder zou zijn -, die haar donkere ogen niet van me afneemt als ik bij haar voeten ga zitten en die zegt: 'K-kijk daar hebben we Sam,' mijn grote zus Molly die begint te praten, de ene zin na de andere, stamelend en stotterend, omdat ze weet dat ik haar zinnen niet zal afmaken voor ze klaar is, dat ik zal luisteren tot ze alles gezegd heeft wat er te zeggen valt, want dat is het minste wat je kunt doen, iemand laten uítpraten, al zou je ook duizend keer liever je tijd besteden aan het redden van een kat uit een brandend huis een paar straten verderop, of aan het kerven van een ongelooflijk gedetailleerd zeilbootje uit de kies van je oud en gelukkig gestorven grootvader.