This is more physics than I can handle.

I was reading the German translation.

From Italy, the necessarily conjoined story of cosmology and particle physics, told rather lyrically with plenty (perhaps too many) of allusions to mythology and other extraneous sources of comparison. The frequent use of the present and present perfect tenses to describe billions-of-years-ago events may confuse some readers. There is no index, endnote section, or bibliography. A good read.

Met grote goesting begonnen we aan Tonelli, want wetenschap, het ontstaan van de wereld en de hoe en waarom van ons bestaan fascineren ons mateloos.
Het boek zou dit alles ook voor leken vatbaar maken, of zo interpreteerde ik het alleszins.
Tonelli begint helder en kalm en wist met goed en verstaanbaar uit te leggen wat de oerknal geweest was en wat het grote 'niets', of eerder de chaos (naar de oud Griekse betekenis), die daarvoor heerste eigenlijk was.
De rol van de allerkleinste - subatomaire - deeltjes in die knal, de logica van hun werking en hoe we dat vandaag met deeltjesversnellers naspelen en uitvogelen: ik was nog steeds mee en behoorlijk trots op mezelf.
Maar hoe dan ook kwam er een moment waarop ik als lezer moest afhaken. Inzicht op inzicht op inzicht op inzicht: de logische opbouw van zo'n specifieke wetenschap, maar elke keer je ook maar een halve procent van dat inzicht niet helemaal vat, wordt de kloof groter, tot je bij een nieuw stukje opbouw verstek moet laten.
Strakke poging, maar op de duur toch te hoog gegrepen voor mezelf. Jammer. ( )

Na de twee boeken van Caro Rovelli leek dit boek van Tonelli mij een logisch vervolg om te lezen. Tonelli deelt zijn verhaal in "zeven dagen" en gaf zijn boek dan ook de titel Genesis mee om te verwijzen naar de grote verhalen die de mens steeds voor zichzelf en anderen maakte om betekenis te geven aan zijn bestaan. "Het grote verhaal van de oorsprong geeft je de kracht om weer op te staan als je op de mat ligt, het motiveert je om de ergste wanhoop te kunnen verdragen. (...) Daarom hechten wij ook nu nog, duizenden jaren later, betekenis aan kunst, filosofie en wetenschap. Want wij zijn de erfgenamen van natuurlijke selectie: individuen en groepen die het best in staat waren een symbolisch universum te ontwikkelen genoten evolutionair voordeel, en van die groepen zijn wij de nakomelingen." (p. 228) Een mooie gedachte om zijn boek te besluiten.
Maar zijn verhaal over de 13,8 miljard jaren dat het heelal bestaat, blijft een taaie maar tegelijk erg boeiende brok om te lezen. Vooral in de eerste "dagen" (delen) vertrekkend vanuit een vacuüm wordt een wereld beschreven van quatumfluctuaties en elementaire deeltjes die heel bevreemdend is en ver af staat van onze ervaring. Alles begint ook razend snel. De eerste "dag" eindigt al na 10 (-32) seconde en alles is dan al aanwezig voor het heelal om verder te kunnen evolueren in een gigantische kosmische inflatie. De zevende "dag" waarin wij uiteindelijk ook zullen verschijnen begint pas na meer dan 9 miljard jaren. Het maakt je nederig wanneer je op die schaal luistert en leest. ( )

bcc