Cliquer sur une vignette pour aller sur Google Books.
Chargement... Mrs. Degas (2020)par Arthur Japin
Aucun Chargement...
Inscrivez-vous à LibraryThing pour découvrir si vous aimerez ce livre Actuellement, il n'y a pas de discussions au sujet de ce livre. Edgar Degas is als jonge man teruggetrokken en introvert, uitsluitend bezig met zijn kunst. Als er familie overkomt uit Louisiana, tijdens of vlak na de Amerikaanse Burgeroorlog vangt hij ze liefdevol op. Een tante met twee nichtjes. Hij wordt hevig verliefd op Estelle en zij ook op hem. Doordat hij werk moet exposeren en heel hard werken ziet zijn broer René zijn kans schoon, nodigt de tante en de meisjes uit voor een verblijf in het familiehuis en verlooft zich met Estelle. Zij allen verhuizen terug naar Louisiana en na een paar jaar gaat Edgar daar op visite. Inmiddels heeft Estelle twee kinderen, is zwanger van de derde. Ze is inmiddels blind geworden, René bedriegt haar met allerlei vrouwen en met name met de buurvrouw. De verhouding tussen Edgar en Estelle blijft platonisch maar is heel intens. Als een zwarte werkneemster haar leven beëindigd omdat ze een kindje heeft gekregen vangt Estelle het kindje op, dat ongeveer even oud is als haar eigen baby. Edgar gaat terug naar Parijs. Als hij oud is moet hij verhuizen, hij is dan ook geheel blind. Er komt een jonge vrouw hem helpen met inpakken en verhuizen. Ze schrijft verslagen aan “iemand” van wat ze met hem beleeft. Edgar is een knorrig mens geworden maar het meisje is niet bang voor hem. Uiteindelijk blijkt zij het zwarte kindje van Estelle te zijn en in opdracht van René te handelen, die is uit op verzoening. Die komt er niet. Beetje ingewikkeld en hier en dar wat langdradig, maar wel een mooi. Oek over een aantal behoorlijk tragische levens. English Below. Impressies Leuke vorm! : vrouw die bij bejaarde Edgar Degas door bezittingen gaat oom op te ruimen zodat hij kan verhuizen, ze heeft een verborgen agenda die pas aan het eind onthuld wordt. Zij wil vooral veel te weten komen over zijn nicht Estelle. De schrijfstijl is soepel. Op blz 52, ik ken het ongemak van het koffiedrinken met een model. Een persoon die je bij het schilderen wat 'gematerialiseerd' hebt, tot onderwerp gemaakt hebt, ziet als vorm en oppervlak, wordt weer een mens met wie je interactie hebt ( en ook daarna weer de transformatie de andere kant op: weer eerst even gêne) oorlog onderhuids, Creools betekent hier in Louisiana : met Frans bloed. ik vind dat Edgar te snel vriendelijk wordt tegen de vrouw, te abrupt. öf het is een goede inkorting, je snapt hoe de verhouding met schokken verbeterd is. Ik vond het boek leuk door de vorm, het meeleven met de ordenende vrouw en interessant door de ideeën van de schilder Edgar. Over Schilderen: Dat moment van aarzelen waarin alles nog idee is. Tot aan de eerste uithaal liggen alle paden open. Naast een Bougerreua hangen in Parc du Luxembourg hangen is voor Degas vernederend.. (EMS: sorry) . Degas wil zijn eigen stijl doen, geen loonslaaf worden van ambtenaren en daarvoor zijn stijl aanpassen die nog in de salon van de academie gewild is. Degas wilde niet buiten schilderen (bijv. in Deauville) omdat het licht te fel was voor zijn ogen en omdat hij gruwde van het commentaar van voorbijgangers die het geschilderde afmaten met wat er in de werkelijkheid te zien is. 'Succes is het einde van vooruitgang' Als je vrouwen schildert moet je hen niet mooier maken dan zij zijn, dat maakt hen juist onzeker omdat ze niet aan dat beeld kunnen voldoen. De afbeeldingen worden met steeds fellere kleuren gemaakt omdat dgar steeds slechter zag, ook werden de lijnen zoekender. Het grappige is dat dat juist gewaardeerd werd als nieuw inzicht. ( Edgar: 'Je moest eens weten') . Ook gebruikte hij pastelkrijt omdat die kleuren al kant en klaar zijn en steeds grotere doeken. "'We hebben toch zeker geen bewijsstukken nodig om te weten dat we hebben geleefd? Archiveren is het tegenovergestelde van herinneren, zoals lijnen trekken het tegenovergestelde is van tekenen. Die twee mag je nooit verwarren. Je vangt een beeld niet door het vast te leggen maar door het los te laten!" blz.36 "Ik zie wat ik wil zien", verklaarde hij de rommel, "Niet wat er om mij heen is." blz.63 "Het werk voltooien is het opgeven. Je stopt niet omdat je klaar bent, maar omdat je je niet verder kunt. Wie zijn penseel geeft toe te zijn verslagen. Het kunstwerk dat het resultaat is van krachtenspel, reduceert zowel schepper als model naar hun oorspronkelijke imperfectie. ... wat je ziet is nooit wat het had moeten zijn; niet zozeer een mislukking, maar voor de maker altijd een teleurstelling. - ( EMS: je kunt op z'n hoogst maar een deel van wat je ziet weergeven, wat je in je hoofd hebt komt niet op doek. behalve die uitzonderlijke keren. Net als bij schrijven) [.. Roze Camellia's met Oranje Gladiolen. ] Dit is vreemd. camellia's bloeien in januari en gladiolen in juli. Voor begin 20e eeuw... dat lijkt me niet kunnen... Op een schilderij - waar dit schilderij gemaakt (of geschetst) is, Estelle in Louisiana die blind schikt, waar Edgar door is geíïtrigeerd - kan het wel. Op het schilderij is het onduidelijk of het camellia's zijn, ze zijn ook bijna wit. https://kunstvensters.com/2020/09/22/een-kunstgids-bij-mrs-degas-van-arthur-japi... Rouw/ vergankelijkheid: "Zolang wij onze dierbaren om ons heen hebben, houden wij van ze om alles wat ze uitzonderlijk maakt, maar zijn ze weg dan missen wij vooral hun dagelijkse doen." blz. 50 "Als ik aan moeder denk zie ik enkel contour, iedere substantie is weggevallen. Van mens is zij idee geworden." blz. 57/8 Het is unheimisch werk. Wij doorwroeten zijn verleden als een knekelveld, Gedachten spatten rond als schedelresten achter de ploeg" blz. 102 "Snijbloemen", bromde de beer(Edgar), "Wat een zinloze verwoesting!"." Om uw nieuwe woning op te fleuren." Onverstoorbaar zette ik ze naast zijn ontbijtbordje. Inmiddels ben ik zo aan zijn tirades gewend dat ik ze nog zal missen. "Ruik toch eens!" "God heeft de bloeiende natuur zijn plaats gewezen en die is niet binnen." blz. 267 ... Nooit begrepen hoe iemand kan genieten van schoonheid die langzaam staat te stervenop een theetafeltje. Iedere vaas is een uitgesteld graf." "Ik heb ze schuin afgesneden en zal ze met regelmaat vers water geven." "Waarom zoveel zorg voor wat ten dode is opgeschreven?" ... kleinburgers die hun eigen dorheid hopen te verbloemen. " blz 268. Discriminatie "Wij houden haar" , zei Estelle .. "Maar lieverd, ik geloof dat je het niet goed begrijpt..., zij is gekleurd" "Dat's een onderscheid dat ik niet kan maken René. ik ben nu eenmaal blind." blz 190/1 Engels: ------------ Impressions Nice form! : Woman who goes through elderly Edgar Degas' possessions to clear him out so he can move, she has a hidden agenda which is only revealed at the end. She especially wants to find out a lot about his niece Estelle. The writing style is smooth. On page 52, I know the discomfort of having coffee with a model. A person you have somewhat 'materialized' in painting, made into a subject, sees as form and surface, becomes again a human being with whom you interact ( and also afterwards again the transformation the other way: again first some embarrassment) There's war under the skin/ surface. Creole here in Louisiana means : with French blood. I think Edgar becomes friendly to the woman too quickly, too abruptly. öf it is a good shortening, you understand how the relationship with shocks has improved. I liked the book because of the form, the empathy with the ordering woman and interesting because of the ideas of the painter Edgar. The romance is pleasant to feel and sad to see. On Painting: That moment of hesitation when everything is still idea. Until the first pull out, all paths lie open. Hanging next to a Bougerreua in Parc du Luxembourg is humiliating for Degas.... (EMS: sorry) . Degas wanted to do his own style, not become a wage slave of officials and for that he adapted his style that was still wanted in the salon of the academy. Degas didn't want to paint outdoors (e.g. in Deauville) because the light was too bright for his eyes and because he was horrified by the comments of passers - by who measured what was painted against what could be seen in reality. 'Success is the end of progress' When you paint women you shouldn't make them prettier than they are, that actually makes them insecure because they can't live up to that image. The images were made with increasingly brighter colors because Degas's eyesight was getting worse, and the lines were also becoming more searching. The funny thing is that that was actually appreciated as a new insight. ( Edgar: "You had to know what was really the cause") . He also used pastel crayons because those colors were already ready-made and he used increasingly larger canvases. "'Surely we don't need documentary evidence to know we've lived, do we? Archiving is the opposite of remembering, just as drawing lines is the opposite of drawing. You must never confuse the two. You don't catch an image by capturing it but by letting it go!" p.36 "I see what I want to see," he explained of the clutter, "Not what is around me." p.63 "To complete the work is to give it up. You don't stop because you are finished, but because you cannot continue. Whoever's brush admits to being defeated. The work of art that is the result of the play of forces reduces both creator and model to their original imperfection. ... what you see is never what it should have been; not so much a failure, but for the maker always a disappointment. - ( EMS: at best you can only render part of what you see, what you have in your head does not come to canvas. Except for those exceptional times. Just like writing) [... Pink Camellias with Orange Gladioli ] This is strange. camellias bloom in January and gladioli in July. For early 20th century... that doesn't seem possible to me... In a painting - where this painting was made (or sketched), Estelle in Louisiana arranging blind, which Edgar is ííred by - it can be done. In the painting it is unclear if they are camellias, they are also almost white. https://kunstvensters.com/2020/09/22/een-kunstgids-bij-mrs-degas-van-arthur-japi... Grief/ transience: "As long as we have our loved ones around us, we love them for all that makes them exceptional, but are they gone we miss above all their daily doings." [page 50 "When I think of mother I see only contour, any substance has fallen away. From human being she has become idea." p. 57/8 It is uncanny work. We root through his past like a charnel field, Thoughts splash around like skull fragments behind the plow" p. 102 "Cut flowers," the bear(Edgar) hummed, "What senseless destruction!". To brighten up your new home." Unruffled, I put them next to his breakfast plate. By now I am so used to his tirades that I will still miss them. "Smell it!" "God has shown blooming nature its place and it is not inside." p. 267 ... Never understood how anyone can enjoy beauty that stands slowly dying on a tea table. Every vase is a delayed grave." "I have cut them at an angle and will give them fresh water with regularity." "Why so much care for what is dying?" ... petty citizens hoping to disguise their own aridity. " page 268. Discrimination "We're keeping her" , said Estelle ... "But darling, I don't think you quite understand ..., she's colored" "That's a distinction I can't make René. I'm simply blind." page 190/1 Translated by www.DeepL.com De romans van Arthur Japin zijn voor mij altijd een verzekerd aantal genoeglijke leesuurtjes. Mrs. Degas behoort van zijn boeken wat mij betreft nog weer tot de beste. De roman begint met twee pagina's die de kunstenaar en zijn werk beschrijven. Door Japins prachtige bewoordingen kruipt de lezer in het hoofd van de schilder. Zinnen als:"Dat moment van aarzelen waarin alles nog idee is. Tot aan de eerste uithaal liggen alle paden open." Daarna begint het verhaal, wisselend in de eerste en de derde persoon verteld, in verslagen van het heden (1912) en het verleden (1872/ 1873). De personages zijn geloofwaardig; misschien is Estelle iets te ideaal geschetst, maar dat is logisch, bezien vanuit het perspectief van de liefde. Alleen René is me iets te vlak beschreven. Hij is het stereotype van de overspelige man, een vrouwenverslinder. Het meest herkenbaar vind ik de geheimzinnige vrouw die Edgar helpt met verhuizen en daarvan verslag doet. Haar aarzelingen, haar streven om het goed te doen voor iedereen. Prachtig. Zo treffend als zij dingen zegt (met de woorden van Japin):"Zij staat mij voor de geest, maar niet voor ogen" (over een persoon die ze als kind kende). Zo treffend! Arthur Japin vertelde in een interview dat hij alweer aan een nieuwe roman begonnen is. Laat maar komen... aucune critique | ajouter une critique
Aucune description trouvée dans une bibliothèque |
Discussion en coursAucunCouvertures populaires
Google Books — Chargement... GenresClassification de la Bibliothèque du CongrèsÉvaluationMoyenne:
Est-ce vous ?Devenez un(e) auteur LibraryThing. |
Het boek bleef me boeien. ( )