Elk leven heeft zijn aan- en uitknop. Een druk op die knop en het in leven geacht object slaat in gillen, tranen, rennen, zuchten of lachen uit. Nog een druk en de armen gaan slap langs het lichaam hangen, het hoofd neerwaarts tussen de knieën. Het is het laatste woord dat je wilt zuchten. Het eerste woord dat onomstotelijk bewees/bewijst dat er diepgang in het leven zat/zit. Wie door de tunnel gaat, ziet niet zijn gehele leven aan zich voorbij flitsen, maar 'dit', 'dat'. Volgens Pierre Assouline is het de taak van de biograaf om naar die 'rosebud(s)' op zoek te gaan, om zo tot de ziel van zijn object door te dringen, het droge feitenmateriaal de context van een leven te geven.

Vreemd genoeg slaagt hij daar in dit boek zelf niet of amper in. Bij de hoofdstukken over Kipling en Cartier-Bresson nog wel. In het hoofdstuk over Celan wordt hij dan weer gered door het me tot heden grotendeels onbekend, maar intrigerend leven en werk van Paul Celan. Wat daarop volgt is oninteressant of ronduit slecht geschreven (het hoofdstuk over Mr. Owen en het huwelijk van Charles en Diana).

Maar Kipling laat hij leven. Omdat hij daar zijn boek nog moet inleiden is het literair ook het rijkste hoofdstuk, met verwijzingen naar o.a. Proust. De man die zijn land de oorlog inschreeuwde, & zijn eigen zoon ... je voelt zijn wroeging.

Cartier-Bresson op de stoel voor die veronderstelde Goya. Sterk beeld.

Toen ik die hoofdstukken las, het eerste & het tweede, dacht ik meteen: dit boek koop ik.

Maar dat doe ik dan toch maar niet. (Na die twee hoofdstukken ergerde ik me in steeds grotere mate aan het plechtstatige van Assoulines taal. En aan het hakkelige. Dat ook storend was. Vond ik. Daarbij wordt de zoektocht van Assouline naar de 'rosebuds' steeds vrijblijvender en in plaats van de ziel van het object treedt zo al vlug weer de anekdotiek op de voorgrond.)

Wel koop ik me, op een blauwe zondag, de verzamelde gedichten van Paul Celan.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/08/rosebud.html ( )