یکی از عجیب‌ترین کارهای ایبسن بود که شباهتی به هیچکدوم از کارهای دیگه‌ش نداشت! تنها چیزی که ذهن من رو خیلی مشغول کرده بود، اینه که مثل نمایشنامه‌ی «پرنده‌ی آبی»، این نمایشنامه چطور روی صحنه اجرا خواهد شد! صحنه‌های پرشمار، دکورهای متنوع و عناصر فانتزی دخیل، مثل صحبت کردن برگ و شبنم و... یا نقش داشتن یک گربه! برخی نمایشنامه‌ها برای خواندن نوشته می‌شن و می‌شه عدم توانایی اجراشون رو درک کرد، اما این نمایشنامه برای اجرای صحنه‌ای نوشته شده و بارها نیز اجرا داشته!
در کنار همه‌ی این‌ها، از ترجمه‌ی استاد بهزاد قادری هم نباید گذشت... من نسخه‌ی سابق پرگنت رو خوندم که انتشارات قطره چاپ کرده بود، و نه نسخه‌ی جدیدتری که با همین ترجمه انتشارات بیدگل چاپ کرده، اما شاید اگر تحقیقات و کنجکاوی آقای قادری نبود، فهم این نمایشنامه برای یه خواننده‌ی ایرانی ناممکن می‌شد. ( )

A play about a habitual liar who runs away from home has an amazing selfish life and does a last minute deathbed confession to make up for it. Is the moral of this story that there's no justice in this world or the next?
This is a fun one as everyone knows someone like Gynt who tells outrageous lies and for some reason these people are always popular. ( )

Het hoofdthema van het verhaal van Peer Gynt is de al dan niet opzettelijke verwarring van leugen en waarheid door Peer. Al in de eerste dialoog van het stuk noemt Aase, Peers moeder, hem een leugenaar, waarop Peer zegt: "Het is de waarheid." Hiervoor heeft Peer een lange monoloog met een steeds sterker verhaal over zijn belevenissen in de bergen.

I was already aware that Ibsen was kind of an odd duck from reading/watching Hedda Gabler many years ago, and this play only confirmed my suspicions. The story this time in decidedly fantasy-based (which allows for many unbelievable situations and events), but it is the odd character of Peer Gynt which sets Ibsen apart. Throughout the play Peer veers back and forth between being a sympathetic character (who is trying to make it through the randomness of life) and an unsympathetic character (who knows that he's making foolhardy decisions. By the final scenes of the play, where he is attempting to avoid the middle-afterlife of the button mould (odd, seriously odd), we are asked to judge him alongside his life and even then thingns are not clear. Ibsen seems to be saying that no one truely goes to hell, but is the re-casting really a better thing? ( )

I'm one of the rare people I know who prefers Ibsen's early poetic work over the naturalistic plays that made him world renown. I love the irrepressible, childish nature of this play! ( )