Eindelijk weer eens een Parks zoals uit zijn beste tijd. Opnieuw die magistrale, koortsige monologue interieure van een klunzige man van middelbare leeftijd, zoals in ‘Europa’, ‘Destiny’ en ‘Judge Savage’. Thomas Sanders is een even getormenteerde hoofdfiguur als die in die drie andere topromans van Parks: een prof taalkunde, kind van een ultra-devoot domineeskoppel, maar zelf moreel losgeslagen en op zowat alle vlakken besluiteloos, als gevolg van een woekerend schuldcomplex. Net gescheiden en nu samenlevend met een 30-jaar jongere Spaanse schone, lang geplaagd door hevige pijnen in de buikstreek, en op het moment dat de roman start geconfronteerd met het reuzengroot dilemma over hoe hij moet omgaan met de nakende dood van zijn moeder.
Er zit weer ongelofelijk veel humor in dit boek, maar het is vooral een erg ingenieuze beschouwing bij het problematische van ons menselijk bestaan. Parks weeft met zijn verhaal tal van invalshoeken op deze insteek door elkaar. Het is opvallend hoeveel nadruk hij legt op het fysieke aspect: de plasproblemen van Thomas (en de anale massage die hij daarvoor toepast) krijgen hilarisch veel aandacht, terwijl hij opgevoed is door mensen die dat fysieke aspect net negeerden (voor vader en moeder bestond de mens alleen als geestelijk-ethisch-godsdienstig fenomeen). Zijn wake bij zijn stervende moeder doet hem nadenken over de futiliteit én de grootsheid van het leven, maar confronteert hem ook met zijn eigen, grillige levenskeuzes. En voortdurend is er die zelftwijfel over wat hij behoort te doen, want Thomas is in de eerste plaats een volger, iemand die wil behagen en dus ook een klunzige twijfelaar. Door Park’s schrijfstijl kunnen we intens meeleven met die koortsige besluiteloosheid van Thomas, een bijna obsessionele introspectie die ook gevoed wordt door een fascinatie voor taal, nog zo’n overeenkomst met Parks vorige romans.
Kortom, dit is weer een cocktail om van te snoepen. Parks haalt hier misschien niet echt meer het niveau van zijn eerder vermelde topromans, maar ik heb echt wel genoten van dit boek. ( )

Hmm. Ultimately defeated by its own language. Autobiography sprinkled with Beckett. I have the author’s permission to put it down. ( )

Argomento complesso e tendenzialmente triste (la morte della madre) trattato con l'ironia propria di Tim Parks. Ritorna il tema mente/corpo. ( )

Een prachtig geschreven boek over een zoon wiens moeder stervende is en overlijdt. Het verhaal speelt zich af in enkele weken maar is veelomvattend. Op de flaptekst wordt de vergelijking gemaakt met Woody Allen, qua tobberij klopt dat aardig. Ik moest ook denken aan Brigitte Kaandorp die een hele voorstelling bezig is een sok aan te trekken. Ik genoot van dit boek, maar er zijn vast ook mensen die snel afhaken bij de ellenlange zinnen en gedachtenspinsels. ( )

Very odd, extremely intrusive (read it and you'll know what I mean!) but strangely captivating. Not sure I'm looking forward to being over 50 now, but this was a very different story for me. Informative about death and perhaps also about some of the (odd!) conferences held around the world; reinforced for me the attraction of finding your own enlightenment and managing emotions in the face of others 'opinions'. ( )