Ronduit schitterend ( )

te veel drank, te weinig actie, alleen het stuk over zijn jeugd was boeiend en natuurlijk goed geschreven ( )

Dit boek had minstens 400 bladzijden korter gekund, liever meer. Het lijkt me onmogelijk dat AFTh denkt dat hij de lezer in spanning houdt wie nu eigenlijk de dode vrouw is, dus het gaat eerder om het eindeloos rekken van de tijd (maar niet zo mooi in de breedte als vroeger) en een te lange blik in het hoofd van de extreem onsympathieke hoofdpersoon Battjes, inderdaad zoals het Pieter Baan Centrum in de roman constateerde, een narcistische aandachttrekkende egoistische klootzak (dat laatste woord gebruikte het PBC uiteraard niet). Dit is een van de vele boeken die ik de laatste tijd las waarin de hoofdpersoon een uiterst onaangename egoïstische hetero van middelbare leeftijd is. Zijn ongeremd drankmisbruik, wanen, rancune, gekrenkte ijdelheid, verbale hoogstandjes en pseudo-diepe gedachten zijn het onderwerp van dit boek, waarin eigenlijk alleen apneu en het instrument daartegen en vooral het verlangen naar stilte, van de dood, interessant zijn. De plot had aardig kunnen zijn als die niet zo eindeloos was uitgesponnen; dan hadden de laatste nu nogal afgeraffelde wendingen meer gewicht kunnen krijgen. Een zwak punt vond ik dat iedereen, reclameman Battjes, politieagenten, pubers, buurtbewoners dezelfde plechtstatige vaak gevatte onvoordehandliggende Vanderheijdetaal spreken. Quispel is er vooral voor nogal wat vrij flauwe verwijzingen naar de actualiteit en de drankproblematiek, Egberts niet veel meer dan een schim. ( )