De hoofdpersoon -tevens verteller, van deze ‘ontwikkelingsroman’, kan zich niet losmaken van zijn autoritaire en bovenal narcistische vader. Enerzijds ziet hij wel in dat zijn vader een begenadigd en daardoor beroemd oogarts is, maar anderzijds ziet hij ook de grote beperkingen van het karakter van deze man. Het gezin wordt gedomineerd door behoudendheid, overdreven paternalisme en een enorme materiële ‘schraapzucht’. Voeg daar nog het sterke standsbesef aan toe en de stolp van het gezin heeft voldoende profiel terwijl de tijdgeest van vóór, tijdens en na de eerste wereldoorlog het beeld completeert.

Bizarre wendingen kenmerken de ontwikkelingsgang van de jongen. School- en beroepskeuzen worden uitsluitend gestimuleerd wanneer het past in de visie van de vader. De moeder kijkt, wendt het hoofd af om niet te horen en kiest nergens partij voor de zoon, integendeel.
De keuzes in liefde en vriendschappen bieden aanvankelijk geen vernieuwd richtinggevoel; de dominantie van de ouderlijke stolp blijft alles overheersend.
Liefde en het onderhouden van vriendschappen zal pas later in het leven van de hoofdpersoon een oorspronkelijke richting verkrijgen.

Een poosje geleden las ik ‘Ooggetuige’ en was onder de indruk van de uiterste gevoelige wijze waarop Weiß met de karakters in dat boek omgaat. Het is in dit boek niet anders.

Een prachtige vertelling in mooie en beeldende taal geschreven. ( )