Ik weet niet zo goed wat ik over dit boek moet schrijven. Ik werd er boos en neerslachtig van, maar ik vond het een geweldig en belangrijk boek. ( )

4.5⭐️

“Picture yourself waiting at a station or a bus stop with a few people, and not knowing when the next train or bus will arrive. Within fifteen minutes you’ll start feeling restless and will look around at the other people, who are getting restless too, and will also look around or at their watch. Now imagine a building with a few hundred waiting people, not for fifteen minutes, but for year after year. Not waiting for a bus or a train, but for their life to begin again.”

In February 1998, Samir Karim arrives in the Netherlands, seven years after leaving his home in Iraq. A civil engineering graduate, he flees Saddam Hussein’s Iraq to avoid being conscripted into the army. After seven years of forged passports, smugglers’ routes, and a kaleidoscope of experiences in various Asian countries, Karim applies for asylum and what follows is a complicated, frustrating and demoralizing nine-year wait for his resident status. His initial three months are spent in a reception center (RC) in Haarlem after which he is sent to an Asylum Seekers’Center (ASC) which houses 500 asylum seekers like himself. Both the RC and the ASC allot “two blankets, three sheets, a towel, a pillow, and a pillowcase”, returnable upon the end of his stay.

“Inside the building there was an amazing smell. A smell I had never smelled before, and will never forget. And nowhere else in the whole world could you observe, at least not so clearly and for so long, what happened here: waiting. If waiting has a smell, then it is the smell that permeated the ASC. The make-up of the approximately five hundred residents changed sometimes monthly, sometimes weekly. People came and went. Some vanished, others appeared. And they all waited.”

As the narrative progresses we are introduced to numerous individuals who are housed in Samir’s ASC- people from different nationalities, of a different faith, male and female, young and old, each with different stories and each with dreams of starting over in a new country. While some wait for years on end, some are luckier. While some cases are approved, others are issued deportation orders. While some wait, with nowhere else to go, others take drastic steps. In Samir’s nine years at the ASC, he has witnessed eight people commit suicide. We follow Samir as he navigates the bureaucratic procedures, unreliable interpreters and apathetic lawyers while trying to survive on the allotted pocket money and the basic amenities provided in the ASC. Twice he attempts to leave The Netherlands and seek asylum elsewhere, once in Germany and once in Norway but was unsuccessful. He is a keen observer of the Dutch people, culture and society in general which makes for some entertaining anecdotes. Though some of the staff in Social Services are sympathetic to the plight of the ASC residents, they remain a stickler to the rules and restrictions imposed including prohibiting them from seeking work outside the ASC though they are allowed to leave the premises during the day. Samir, however, does his best to learn the language, work odd jobs and help as an interpreter. But it is impossible to be unaffected by the general feeling of isolation, despair and frustration within the center and its inhabitants.

Two Blankets, Three Sheets is an exceptionally well-written book. Some of the characters and their stories reduced me to tears, some made me smile and though the author injects his own characteristic brand of humor to diffuse the depressing tone of the narrative, it is difficult to laugh without feeling guilty for doing so. Though Samir is a fictional character, the author also mentions, ” People might ask me if this is my story, to which I will say: no. But if I’m asked if this is also my story, then I will say wholeheartedly: yes.”

I recently read a DRC of Rodaan Al Galidi’s forthcoming novel The Leash and the Ball which follows Samir in his life as a Dutch resident. I was so impressed with his writing that I could not resist grabbing a copy of this one and I am so glad that I did. (Both books are perfectly readable as standalone).

Excerpt from the Author’s Foreward:

“This book is fiction for the reader who cannot believe it. But for anyone open to it, it is nonfiction. Or no: let this book be nonfiction, so that the world I had to inhabit for all those years will be transformed from fiction into fact.” ( )

Dat er veel verborgen leed is, weet ik ergens ver weg in mijn achterhoofd wel maar realiseer dit toch heel weinig. Het grote leed wordt elke dag in de media breed uitgemeten maar de zware depressie van de buurman of de psychische mishandeling van een collega ontgaat me volledig. En tot ik dit boek van Rodaan Al Galidi had gelezen, had ik er ook geen idee van wat een asielzoeker in Nederland heeft te doorstaan.

Ik had toch altijd geleerd dat wij het zo goed hebben in ons land. Dat we in een democratie leven met giga veel vrijheden. Ook leerde ik dat we zo'n tolerant land zijn maar daar ben ik de laatste jaren helaas wel van terug gekomen. En dat van die vrijheden blijkt ook lang niet voor iedereen in Nederland te gelden. Dat dit zo beperkt is voor asielzoekers was nooit tot mij doorgedrongen en vol afgrijzen heb ik Hoe ik Talent voor het Leven Kreeg gelezen over een asielzoeker uit Irak die tien jaar heeft moeten wachten voor hij weer verder kon leven.

Het is geschreven vanuit de asielzoeker zelf hoe hij zijn dagen vol verveling doorbracht. Het wachten zonder uitzicht op wat komen gaat. De manier waarop het geschreven is, voelt voor mij rauw, nergens mooier gemaakt dan het is, rechtstreeks uit het gepijnigde hart en de gemangelde geest. Eerlijk gezegd ben ik geschokt dat wij dit in Nederland zo hebben laten bestaan en ben ik verbaasd dat niet veel meer asielzoekers of door zelfmoord of door een andere gewelddadige actie een uitweg hebben proberen te zoeken.

Het boek heeft me ook aan het denken gezet wat landen en grenzen nu eigenlijk zijn, hoe het kan dat de ene meer recht heeft om ergens zich op de aardbol op te houden dan een ander en dat we allemaal gevangen zitten door de hekjes die we overal neergezet hebben. Te bizar voor woorden als ik daar dieper over denk.

Een boek dat me pijn deed om te lezen maar me ook wel wat meer wereldwijs heeft gemaakt. Het zou bijna verplichte kost voor alle Nederlanders moeten zijn. ( )

Ik denk dat dit het mooiste boek is dat ik heb gelezen. Wat een mooi verhaal van iemand die van iets helemaal niets is geworden. Geen kansen, ondanks al zijn diploma's, om een toekomst op te bouwen. Hoe hij de iets zeer negatiefs om kan zetten in iets positiefs. ( )

Een prachtig boek, het is benauwend, ontluisterend, humoristisch en vertederend tegelijk, met vele mooie parels van inzichten. Het is een nuchter verhaal, maar her en der bloemrijk geschreven, het is duidelijk dat hier de eigen taal wordt vermengd met het Nederlands, bijvoorbeeld: "Ik merkte dat de koffieshop de beste plek is om praatjes te maken, want meestal is de geest er hoger dan het lichaam." Ik ben nieuwsgierig nu ook naar zijn poëzie.

In Vlaanderen wordt Al Galidi als schrijver erkend en ontvangt hij een werkbeurs. In 2007 kon hij genieten van het generaal pardon in Nederland. (Lees vooral zijn uitleg van Generaal Pardon in het boek.) In 2011 zakte hij voor zijn inburgeringscursus waardoor de IND het recht heeft om zijn verblijfsvergunning te ontnemen. Wat mij betreft is Al Galidi glansrijk geslaagd met zijn inburgering. ( )