https://fromtheheartofeurope.eu/the-endless-song-by-nick-abadzis-et-al/

this pulls together three very different stories, of which the first story is the best: the Doctor and comics-only companion Gabby end up on a world where some of th inhabitants are intelligent forms of music, a concept that is difficult to portray in any medium, but done very well here. There’s also a New York vignette with Jack Harkness, and an interesting aliens-at-the-dawn-of-time story which has a pretty overt anti-colonialist theme. ( )

I liked this well enough while I was reading it, but I’ve forgotten most of the plot just a few days later. A spooky coincidence that I was reading it now, though, because it talks about viruses and quarantines. ( )

Bij elke Doctor Who-strip is het weer even afwachten of de stijl van de tekenaars mij aanspreken of niet. En dan maakt het mij vooral uit of ik de Doctor wel of niet makkelijk kan herkennen. Dit keer hangt het een beetje in het midden. Het is geen sprekende gelijkenis maar met een beetje moeite kan ik de tiende Doctor er wel in zien. Maar wat het in dit deel vooral heel goed deed was de kwaliteit van de verhalen.

Verhalen inderdaad in meervoud dit keer en dat was iets waar ik niet gelijk op gerekend had. Ik was dan ook verbaasd dat het verhaal al afgerond was terwijl ik nog maar op eenderde van het boek was. Al snel bleken er nog twee verhalen achteraan te komen. Verhalen die allemaal niets met elkaar te maken lijken te hebben maar ook onafgerond aanvoelen. Dat gaf mij een ongemakkelijk gevoel. Maar de verhalen vond ik zo interessant en spannend dat ik heel veel kon vergeven.

Dat op het einde de woorden wordt vervolgd stonden geschreven was dan dit keer meer een opluchting dan een frustratie. Mijn gevoel dat het een opbouw naar iets groters is, werd daarmee bevestigd. Dus op naar het volgende deel.

Nog even iets over het digitaal lezen van deze strips. Ik wil nog wel eens terugbladeren, vaak om te checken of ik iets goed begrepen heb of te zien wanneer een bepaald personage het verhaal in komt stappen. Nu is bladeren in een digitale strip op mijn pc een crime. De bladzijden laden te langzaam om lekker te kunnen zoeken en soms geef ik het dan maar op. Dat is wel heel jammer en heeft digitaal lezen wel heel erg als nadeel op het papieren lezen. ( )

"Year Two" of Titan's Tenth Doctor series kicks off with this volume, which consists of three stories. The first, "The Singer Not the Song," is the best of them. This series's strength is in its nostalgia for the Russell T Davies screen era, and this story feels like it could have been produced by the man who gave us "Gridlock" or "Planet of the Ood": the Doctor and Gabby visit a planet of "conceptual beings" that can only be heard, not seen... but human music is being used to infect them with a conceptual plague. It's a fun science fiction idea, and the story does some fun stuff with it-- though I couldn't shake the feeling that a story about music would work much better on screen than on the comics page!

Then comes a story that mostly recaps Year One, as Gabby's friend Cindy (who stayed back on Earth at the end of The Fountains of Forever) reads Gabby's sketchbook. I usually enjoy Gabby's sketchbook excerpts, but this was less interesting than their normal use of giving the reader a window into Gabby's mindset during stories; plus, it all turns out to be in aid of foreshadowing something to do with the ongoing Osirian storyline... a storyline that has thus far utterly failed to interest me on any level.

The final story takes the Doctor and Gabby back to the time of the Neanderthals, where alien slavers are kidnapping them for slave labor. Some early shenanigans with the TARDIS translation aside, it's dull, plodding stuff.

Terrible cover model aside (I mean, I'm sure she's a nice person, she just doesn't look right), Gabby looks her proper self in this volume, which isn't surprising, as most of it is drawn by Elena Casagrande and Eleonora Carlini, who I think are uniformly excellent. Great faces, great facial expressions, beautiful vistas, solid storytelling. Something about Leonardo Romero's art turned me off; not enough expression in it, I think. Looks like he drew it with a computer. (I mean, I know probably everyone here drew with a computer-- but I don't like it when the inking is all the same thickness.)

Titan Doctor Who: « Previous in sequence | Next in sequence »