Musea zijn altijd ordelijk en overzichtelijk. Maar dat is niet meer dan schijn. In feite herbergen ze een disparate hoop voorwerpen, verroest, gebroken, in stukken; oud ijzer, snippers papier, potscherven. Wat getoond wordt, is maar een fractie van de stapels in het depot, vaak ongeordend en slecht beschreven. Samenhang is er maar dank zij concepten in het hoofd van een verzamelaar, een curator, een bezoeker.

Zo is het ook in de vele lagen van dit boek, waarin een man wapens verzamelt voor een museum van de oorlog dat vrede moet brengen, en waarin Luisa na zijn dood orde moet scheppen in zijn voorwerpen, zijn gedachten en zijn geschiedenis. Het boek zelf is een smeltkroes van verhalen over afkomst, oorlog en scheidslijnen die vervagen. Een depot waarin de lezer zijn weg moet vinden.

Zoals wel eens vaker in een museum, moet je zelf op zoek naar de parels. Niet alle verhalen zijn immers even sterk of relevant. Wat doet bijvoorbeeld die Chamacoco in Praag? Het is ook allemaal zeer esthetisch en erudiet, maar de personages komen niet echt tot leven. Veel ideeën, maar weinig mensen.

Zoals wel eens vaker in een museum. ( )

Claudio Magris è uno degli intellettuali del nostro tempo. Vincitore di numerosi premi italiani e internazionali, torna con un nuovo romanzo, violento, tenero e appassionato. Il romanzo epocale di un grande scrittore.«Leggendo il romanzo di Claudio Magris si è sopraffatti da un senso di rara potenza espressiva.(fonte: Google Books)

a long winding story and in multiple layers turning and returning, inviting the reader to reflect, this book is not an easy read. All corners and aspects of the protagonists during and after a war, the second world war in this case, are talked about and reflected upon. It would have been great if the second story of the book, mingled in between the numbered chapters, would have been more concise. Now it's an intriguing, but also fatiguing read ( )

Diego de Henriquez è un uomo che ha immaginato un museo della guerra come vessillo di pace; la novena di armi, di pezzi di memoria, per non dimenticare, in tempi di pace, la follia dell’uomo prese fuoco e con lui il suo ideatore; nel silenzio dell’opinione pubblica e sfilando nell’oblio della memoria. Un po' come il campo della risiera di San Sabba, alla periferia di Trieste, il forno crematorio in Italia a testimonianza che quanto non si può credere fu realtà, anche qui. E il museo di de Henriquez è lo spunto da cui Magris parte per un romanzo che ha come protagonista il concetto di guerra, che nel museo trova la sua simbolica materializzazione. Con un registro dal doppio tono Magris declina da un lato la guerra con una sorta di panoramica generale, dagli eccidi dei conquistatori ai conflitti etnici, e dall’altro, attraverso gli occhi di Luisa, una ebrea triestina, guarda nel cortile di casa; le armi, strumenti eterni di morte, diventano uno strumento per raccontare le vite. Un inno alla pace scritto con una densità narrativa che denota la maturità stilistica dello scrittore triestino, a tratti quasi ostica, ma che raggiunge l’obiettivo di costringere il lettore alla riflessione. E il non luogo a procedere è il monito di Magris a non dimenticare la storia, perché solo da questa si può trovare la forza per ragionare di pace. ( )