Die Naivität von Sally erscheint angesichts ihres Alters und der sozialen Herkunft übertrieben, aber abgesehen davon, ein witziges, frivoles, gut lesbares Büchlein ( )

Mijn voornaam is Sally, mijn achternaam Mara. Ik werd voor het eerst ongesteld toen ik dertienenhalf was, een beetje laat misschien, maar ik moet bekennen dat ik in dat opzicht werkelijk een klokje ben. Een vader heb ik niet meer: tien jaar geleden ging hij een doosje lucifers kopen en hij is nooit teruggekomen, een nationalist was hij niet, maar dat zij hij tegen niemand. Acht jaar oud was ik toen. Ik weet het nog goed. Hij zat daar, met zijn geel-paarsgeruite kamerjas en zijn pantoffels aan. Rookte zijn pijp en las de krant.
- Hé, er zijn geen lucifers meer in huis.
- Ik ga wel even een doosje kopen, antwoordde vader rustig en zonder op te kijken.
- Ga je zo naar buiten? vroeg moeder kalm.
- Ja, antwoordde vader rustig.
Dat is het laatste woord dat ik hem heb horen uitspreken.

Zo introduceert de Ierse tiener Sally Mara zich in haar dagboek. Sally is op zoek naar het geheim achter de ingewikkelde wereld van veel complexen: Waarom drinkt haar broer zoveel oeieskie? Waarom dragen de antieke beelden in het museum onderbroeken van gips? En waarom proberen honden alsmaar ‘haasje-over’ te spelen, zonder dat het ze lukt? Onschuldig maar al driedubbelovergehaald sensueel struikelt Sally door de laatste jaren van haar puberteit.
Dit boek bevat alles wat U ooit over meisjes van zeventien wilde weten... Queneau op zijn lichtst: superieur vermaak. ( )