Zonde van de tijd om dit boek te lezen als er zoveel ander moois is

Het verhaal van Bruno, een min of meer zwak begaafde knecht op een boomkwekerij. De eigenaar -door hem ‘de baas’ genoemd- heeft hem na de oorlog zijn leven gered en wordt door Bruno beloond met een onvoorwaardelijke trouw. Bruno ontwikkelt zich tot een volmaakte verzorger van de planten en bomen en zal bijna letterlijk de rechterhand van zijn baas zijn. Niet alleen de geschiedenis van deze Bruno, maar ook een verhaal van een succesvolle Duitse ondernemer die, weliswaar getekend door zijn verleden, een schitterend bedrijf opricht dat bijdraagt aan de wederopstanding van de Duitse samenleving. Een familiegeschiedenis ook waarin Bruno allengs een niet weg te denken positie zal innemen.

Op zich is het verhaal boeiend genoeg, maar er zit naar mijn mening een sleutel in verstopt waardoor de roman boven de verhaallijn wordt getild. Dat is de droom van Bruno.
Hij vertelt aan zijn baas: ‘ik hoorde een heftig geruis, van pluimen, alsof struiken zich schudden en toen ik naar buiten keek geloofde ik mijn ogen niet: al onze bomen en struiken en planten waren op weg, bewogen zich in tumultueuze haast hierheen en daarheen. Ze hadden zich op eigen kracht losgemaakt, van hun standplaats bevrijd en kropen op hun wortels in alle richtingen - niet willekeurig waar het gedrang hen heen dreef, maar georganiseerd, als op commando. Ze wilden niet ontsnappen, de haastige nachtelijke trektocht vond alleen plaats omdat ze van standplaats veranderden, omdat ze een nieuwe plek wilden proberen en omdat ze de baas en mij en de anderen een keer sprakeloos wilden zien…….’

Deze droom geeft -voor zover je daar gevoelig voor kunt zijn- het verhaal een nieuwe dynamiek die het lezen tot een waar genoegen maakt. De hoofdpersoon mag dan misschien in zijn intellectuele mogelijkheden beperkt zijn, zijn observatievermogen blijkt buitengewoon goed ontwikkeld te zijn.

Lenz vertelt een mooi verhaal en laat zijn lezers dromen ! ( )