Moving to Liguria in 1999 Julia and her husband got to know the stories of the people with whom they became friendly and the landscape. This is the poetically written result.. A nice read - and having been to Liguria makes it all the more visual! ( )

If Julia Blackburn has committed a bad word to print then I haven't read it. This is a beautiful memoir of ordinary lives in a series of mountain villages in northern Italy - that really could be a microcosm of village life anywhere. This has a lot in common with the work of John Berger, and his "Into Their Labours" series. You are struck by how little has actually happened - each life defined by one or two key events, rather than a modern swirl of activity. But these are long, happy and fulfilled lives and Blackburn's writing is wonderfully evocative of a much slower tempo of life.

So why only 4 stars? Its the photos. Black and white doesn't do them justice. It makes everything seem gray, monotone and depressing - which is not I think what the author intended. But otherwise wonderful ( )

Julia Blackburn maakt gebruik van hetzelfde geslaagde recept als in "Wij Drieën" namelijk een combinatie van eigen vertelling met eigen dagboekfragmenten en verhalen, herinneringen en foto's van mensen die doorheen haar boek op de voorgrond treden. In 1999 is zij haar man Herman gevolgd om te gaan wonen in een bergdorp in Ligurië. Het verhaal dat zij hier meer dan tien jaar later over brengt, getuigt van een diepmenselijke betrokkenheid en een authentiek relaas van de geschiedenis van enkele mensen uit deze valleien zonder enig voyeurisme dat bij zulke verhalen telkens om de hoek loert. Voor haar zelf luidde dit een nieuw hoofdstuk in haar leven in: "De toekomst waar we op afstevenden begon vorm te krijgen, een smal pad dat in de verte verdween. Dag na dag, stap voor stap. Stenen tegen bomen waarop je kon zitten en uitkijken. Onverwachte wendingen die je wellicht op onbekend terrein zouden brengen." (p. 25) Net als in haar vorige boek vormt ook hier de thematiek van leven en dood de achtergrond waartegen elke beschrijving een louterende kleur krijgt. "Soms moeten we ons dingen herinneren want pas dan kunnen we ze vergeten." (p. 233) Blackburn vat het zelf mooi samen op de laatste bladzijden bij haar relaas over een feestje waar ze alle protagonisten uit haar boek bij zich had uitgenodigd: "Ik zeg dat ik hoop dat iedereen blij zal zijn met het boek als het uiteindelijk in het Italiaans vertaald wordt en dat ik door hier in het dal te zijn het verleden en het heden en de toekomst als een onmetelijk landschap ben gaan zien waar we doorheen wandelen over een netwerk van smalle paden." (p. 301). ( )

Beautifully writtenbut melancholy memoirs of life in a Italian village ( )