Daan Zonderland (1909–1977)

Een Nederlander, met een typische jaren zestig-kop beschrijft in uiterst gestyleerde phrasen de daily life van de modale, typische jaren zestig-Brit. Is hij nu geridderd, of modaal muizenkwekend volksjongentje, het zijn steeds de meest uitzonderlijke exemplaren die kwetsend scherp getekend worden, zonder ze evenwel pijn te doen. Dat kan ook niet, want ze komen nergens echt tot leven.

Pretentieloze humor, geënt op de onnavolgbare Britse humor. Dat maakt het na vijftig bladzijden enigzins "bwaak". Niet "braak", maar toch "bwaak". Want die vorm van vermaak moet door mensen die het kunnen gebracht worden in de taal waarin het hoort. Vertaling moet verboden worden. En "bwake" boekjes komen bij mij net op de plaats waar ze horen. Ik zal het wel uitlezen, maar de verwachtingen worden toch niet ingelost. Monty Pyton heeft er een gluiperig stokje voor gestoken, en in Fawlty Towers hebben ze deze patiënt ongewild een overdosis toegediend. Als krampachtig Brits doend toerist zou Daan naast Manuel meegekund hebben. Zonder zijn mond open te trekken, laat ons hopen. Gedateerd, onverteerd, gepurgeerd.… (plus d'informations)

Wanneer het Kattegat is drooggelegd en op Bahrein de Britse overheid twee loeiende geliefden in gelukkige echt heeft verenigd, heft Mietje traag haar kalfsogen op van haar breiwerk en weigert een roomsoes. Dit simpele gebaar van verzadigd-zijn en die oneindig fletse kalfsblik treft het vaderlandse hart van de nu waarlijk geïnspireerde schrijver. Een popelend verlangen eindelijk eens een totnogtoe verwaarloosde Mietologie grondig te bestuderen, is de laatste gnuivende aanloop voor een lyrische vlucht over Britse geesten en harten, over bolhoed en duiventil.
Gij belandt in de tuin naast de kerk van St. James, waar een kelner met kniebroek en schoenen met gespen u een zilveren biljartkeu en drie ivoren ballen buigend overhandigt en uitnodigend staart naar het diepgroene onberispelijk egale gazon.
Nauwelijks bekomen van begrijpelijke verbazing ziet gij een eenhoorn het moede hoofd neervlijen in de schoot van een Britse maagd.
Helaas is het u niet vergund aan het exotische graf van Lee Boo, prins van Koe-koe-raa, te peinzen over Britse opvoeding en pokken, want vriend Willem, wiens liefde voor dodenakkers en grafzerken nog wordt overtroffen door zijn afkeer voor Londens East End, weigert halsstarrig zijn schreden derwaarts te richten. Maar wel moogt gij mee-turen naar de luis op Lousy St. Luke's en ruiken aan President Herbert Hoover of de uit Engeland verbannen Lilibet, die rood is als bloempje en roze als bloem.
Er kruipen padden rond in Engeland met felgekleurde pantalons, zij staan in dienst der wetenschap. Uitgelezen kakkerlakken bekleden er een eender ambt en eten mee aan tafel. Een zwaan huwt een bekoorlijke gans, een duivenpaar drinkt port en in een balzaal in Holborn kopen bescheiden Britten achteloos titels voor een "vlooiebeet". Toch lopen in dit rijk, met mirakels gezegende land, mensen rond die zich een droomland wensen. Utopia heet het nu nog, maar weldra zal het Mayonnaise heten en vol zijn van hengel- en wandelaars. Maar voor ook gij u inscheept met schepnet en pieren, toont Isambard Kingdom Brunel u de pracht van zijn tunnels en viaducten. En, luidt zijn verwijtende vraag, is het in uw Mayonnaise nog schoner dan hier? Aarzel dan niet, kies Mayonnaise, waartussen "heupgewas" Margarine staat, en glimlacht en knabbelt op knoflook. (Daan van der Vat schreef dit)… (plus d'informations)