Diana Wieler

Daniel keek niet naar ons. Met gebogen hoofd en zijn gleufhoed diep over zijn ogen volgde zijn blik zijn linkerhand, die over de hals van zijn gitaar vloog. (...) Hij danste, speelde met de noten, totdat het plotseling voorbij was. Er volgden een paar tellen van verblufte stilte, en toen welde er een diep gevoel van bewondering in me op. Ik begon te klappen. Meteen deed de hele club mee, en Daniel keek verlegen op. Zijn baardloze zestienjarige gezicht schokte me opeens. Ik was vergeten dat dit mijn broertje was. Maar hij was ook verbaasd, alsof hij niet kon geloven dat ik het was die daar zo hard stond te klappen.… (plus d'informations)