Miriam Van hee

Uiteraard laat niemand zich graag door de kritiek beïnvloeden, maar als je halverwege een bundel echt begint te twijfelen of je toch niet een beetje je tijd aan het verkwanselen bent, dan ga je toch eens op zoek naar een referentiekader.

Degelijke, saaie, brave en a-cynische instappoëzie. Goed voor de middelbare school. Dat vat ongeveer samen wat ik over Ook daar valt het licht las. En veel kan ik daar niet aan toevoegen, behalve dat ik (zoals vaker) niks heb met de thematiek.

We gaan heen, we zijn eenzaam, alles eindigt. Dat zou moeten inbreken in je ziel, maar doet het niet. Dat weet ik immers al; de dichter moet me dat echter acuut doen voelen. En dat gebeurt niet voor me.

Voeg daar nog de wat troosteloze, sobere, landelijke herinneringen bij (in het bos, aan de vijver, toen we nog geen entertainment hadden in de auto) en ik weet niet echt waar dit over gaat. Ik heb dit niet weggelegd omdat het 'slecht' zou zijn, maar het verveelt me.

Wel enigszins verrast was ik door het (weliswaar te pregnant getitelde) de verloren zoon wat een plotse brutaliteit schetst (in medias res: eerst hoorden we stemmen, toen zagen we het) wanneer twee mannen ergens veraf op een heuvelrug een schaap vangen en het in hun bestelwagen meevoeren.

[...] en het geweld
brak onze dag, we konden nog lang
in de bochten de auto zien rijden, toen
liepen we door [...]

Het is zowat de enige keer dat de idylle een donker randje vertoont wat geen cliché is: is dit een diefstal, was het dier ontsnapt, gaat het naar de slacht? Zelfs voor de stedeling is dit gevoel -- van een scene zonder context, in de achtergrond half opgevangen -- herkenbaar ongemakkelijk.… (plus d'informations)