Thomas Rosenboom

Spitzen draws on the tango-craze that swept the Netherlands in the early 2000s, following the news that crown-prince Willem Alexander was to marry a glamorous blonde from Buenos Aires. Han Bijman is a middle-aged bachelor with an administrative job at Shell. On the advice of his tango-mad upstairs neighbour he takes lessons and goes to a dance event, which brings him together with the beautiful, sexy, but obviously unreliable Esther. Their relationship goes through all kinds of twists and turns of bandoneon-related passion and deceit, with dull Han almost (but perhaps not quite) catapulted into the role of the jealous Latin lover. Fun, as far as it goes...… (plus d'informations)

Het is mij niet goed duidelijk geworden wat Thomas Roosenboom met deze betrekkelijk korte roman wil zeggen, waar het boek eigenlijk over gaat. Lou Baljon, groot, log, lang blond haar, een en zijn vriend Eddy besluiten na de middelbare school in 1973 een leven in de bijstand te gaan leiden en dat lukt Lou ook. Het wordt een leven achter de schermen of achter de knoppen, grotendeels terzijde van de burgerlijke wereld. Eerst 10 jaar als roadie, die alles regelt voor een Arnhemse amateurrockband, gelukkige tijden waarin hij gewillige meisjes neukt in het busje en een heel enkele keer op de gitaar mag spelen. Dan, intussen mank geworden, verhuist hij naar het (achterlijke) Zevenaar op advies van Eddy,, zijn influisteraar, die daar woont en begint daar een opnamestudio, in principe voor rockmuziek. Maar, zoals de bandleden huisvaders werden, zo worden zijn klanten uiteindelijk de carnavalsvereniging en de musicalvereniging tot afkeer van Lou. Verder verdient hij zijn geld als bruidsfotograaf met een originele invalshoek. En tenslotte kraakt hij, met volledige hulp en instemming van de wethouder, een oude garage waar hij een bioscoop voor horrorfilms inricht. Alles opzettelijk amateuristisch opgezet, met in Amsterdam gehuurde dvd’s, zonder plaatsbewijzen, kassa of uitleg. Als ook dat doodloopt, komt het idee van de rode loper, zoals alle andere ideeën in het boek van een theorie voorzien door Eddy: er worden avonden georganiseerd waarop wie betaalt over een rode loper de bioscoop in schrijdt, tegen meerprijs afgeleverd door een limousine en door het publiek toegeroepen met je (tevoren doorgegeven) naam. Wanneer je eenmaal binnen bent kun je jezelf over de rode loper zien lopen, een toppunt van narcisme dat de mensen enorme bevrediging geeft. Lou wordt sterk aangetrokken door Eddy’s nichtje Lena wanneer hij haar voor de eerste keer op de rode loper ziet. Daarna wordt hij haar vaste begeleider, met enige strubbelingen. Lou staat buiten de wereld, wat hij deels altijd wilde, maar wat moeilijker wordt naarmate hij ouder wordt. Hij heeft nog nooit een glas wijn gedronken, een vrouw op bezoek gehad, een huis gehad. Maar Lena is nog tienmaal zo autistisch als Lou (wat vreemd is want zij werkt wel). Het boek eindigt met het verlangen van Lou die kijkt naar het glas wijn dat Lena zou kunnen komen drinken. Maar
Natuurlijk kan Roosenboom mooi formuleren en er zitten heel wat vooruit-en terugverwijzingen en motieven in het boek, zoals het Beatlesnummer Blackbird dat de Arnhemse band al speelt en Lou, en Eddy en zijn vrouw Riet en Lena aan het eind spelen en zingen. Naast Lou’s gitaar spelen Eddy en Riet de accordeon en ukelele, instrumenten die voor Eddy symbool staan voor (zijn) mislukking. Maar wat ik met het boek als geheel aan moet, waarom het plotseling mank worden van Lou, het thema van de rode loper dat al vroeg in het boek door andere hoofdstukken ‘heengesneden’ is, de soms satirische kleine stukjes, de vanzelfsprekende onmaatschappelijkheid van Lou en zijn verlangen naar Lena dat hij niet duidelijk kan maken en zij niet wil of kan ontvangen, dat weet ik eigenlijk niet. De roman maakt op mij. Toch ook de indruk van een tussendoortje.… (plus d'informations)

Door het lezen van het kinderboekenweekgeschenk had ik weer wat moed gekregen om een wat meer volwassen boek open te slaan. Maar dikke boeken stonden me nog steeds heel erg tegen. De grote ronde van Thomas Rosenboom beslaat nog geen tachtig bladzijden dus dat durfde ik dan wel weer aan. En ik kan zeggen dat door het lezen van dit boekje, ik de leessmaak weer te pakken begin te krijgen.

De grote ronde is een boek uit de reeks Van Oorschot Terloops! waar in elk deel een schrijver je meeneemt op zijn favoriete wandeling. Thomas Rosenboom loopt dagelijks vanuit zijn huis in het centrum van Amsterdam een ommetje van een kleine twee uur. Elke dag zo'n beetje dezelfde route zoals op het voorin het boekje geschetste kaartje aangegeven is. Voor mij als bewoner van het centrum van Amsterdam een feest van herkenning.

Niet alleen de herkenning van de straten, gebouwen en sferen spraken mij bijzonder aan maar ook de gedachten die de schrijver zich toestaat tijdens deze wandeling. Het mijmeren over eigen gedachten maar ook het ergeren aan andermans gedragingen en wat te denken van het gehecht raken aan objecten die altijd op de route als trouwe vrienden aanwezig zijn.

Thomas Rosenboom behoudt zijn bekende schrijfstijl met woorden die ik elders niet veel meer tegenkom. Dat geeft het verhaal voor mij een authentieke beleving van de schrijver zelf en omdat ik van zijn observaties houd, heerlijk om te lezen.… (plus d'informations)