Derek Mannering

Mario Lanza mag zonder twijfel de grootste tenor ooit genoemd worden. Wie zou Maria Callas durven tegenspreken die in 1973 in een interview voor de Rai over hem zei: "Wat mij het meeste spijt, is dat ik geen gelegenheid heb gehad om samen te zingen met de grootste tenor die ik ooit heb gehoord". Toen Enrico Rosati, zangleraar van de grote Beniamino Gigli, Lanza voor het eerst hoorde zingen, zei hij na een bewogen stilte: "I have waited thirty-four years for you. You have a voice blessed by God". Heel wat latere opera-grootheden als Carreras, Domingo, Pavarotti, en Alagna wijzen naar Lanza als degene wiens stem hen tot de opera heeft gebracht. Zijn rol in de film The Great Caruso staat hierbij nog altijd centraal. Ook al beschouwen velen in die operawereld hem nochtans niet als volwaardig, toch bleef Lanza zijn hele leven denken aan het uitbouwen van een operacarriere. De grote operahuizen van de wereld hadden hem graag met open armen ontvangen. Lanza bewoog zich als geen ander tussen zowel het klassieke als het meer populaire repertoire, en blonk in beide uit als niemand voor of na hem. Die kwaliteit hield hem echter tegelijk gevangen en maakte samen met zijn eigen onzekerheid zijn leven tot dat van een tragische held. Periodes van overgewicht en overmatig alcoholgebruik gevolgd door een Spartaans regime om weer op het vereist gewicht te komen voor een nieuw Hollywood-project eisten hun definitieve tol op slechts 38 jaar. Mannering schreef met veel respect en met aandacht voor zowel de hoogte- als dieptepunten, een gedegen en goed gedocumenteerde biografie voor de nagedachtenis van werkelijk de grootste tenor ooit.… (plus d'informations)