Maaike Hartjes

Het is alweer heel wat jaar geleden dat ik Maaike Hartjes volgde via Blogger. Maar op het moment dat ze daar niet meer blogde, ben ik haar voor een groot deel uit het oog verloren. Wel heb ik nog haar Burn-out Dagboek aangeschaft en gelezen waar ik weer getroffen was door haar eenvoud en knutselvaardigheid. Nu zie ik dat zij nog steeds haar strips publiceert via internet maar nu via Facebook en Instagram, twee podia die ik zelf niet gebruik dus ik hoop dat er nog ooit een gelegenheid komt waarin ook haar hedendaagse strips via het ouderwetse drukwerk gaat worden uitgegeven.

Hartjes, deel 1, is een verzameling zwart-wit stripjes van Maaike Hartjes die oorspronkelijk in de Viva zijn gepubliceerd. Dit is alweer begin van deze eeuw geweest dus zijn deze autobiografische stripjes al meer dan twintig jaar oud. Toch heeft het nog niets aan zeggingskracht verloren. De onzekerheden en gedachtenpaden van Maaike in de stripjes zijn nu nog steeds prima invoelbaar. Het is iets gedateerd door het zich verzetten tegen de mobiele telefoon maar over het algemeen komen dit soort tijdsbeelden niet voor.
Het gaat meer over vragen 'ben ik hier niet te oud voor', 'wil ik kinderen', 'zal mijn liefje eeuwig bij me blijven' en dit verpakt met een berg humor want Maaike schuwt het niet om zichzelf in al haar denkkronkels te laten zien.

Dit boekje heb ik in 2018 met heel veel moeite op de kop kunnen tikken en ik vrees dat het moeilijk nog te verkrijgen is. Maar heb je de gelegenheid dan zou ik zeggen, gelijk aanschaffen, het is een klein juweeltje.… (plus d'informations)

Maaikes grote dagboekje bestaat uit twee grote thema's, de liefde en oorlog. Het eerste ken ik wel van Maaike, met haar twijfels en haar alsmaar oplopende stress. De twijfels van voel ik nog wel genoeg voor mijn geliefde, zijn heel herkenbaar en daarmee ook ontroerend. De stress die Maaike hier beschrijft is al een voorloper op haar burn-out die ze later zo mooi in het Burn-out dagboek heeft verwerkt en daardoor ook wel een beetje pijnlijk om te zien. Maar het is allemaal zo echt als het leven en dat maakt het interessant en blijft het boeien.

Het zijn dagboekfragmenten uit 1998 en 1999, de tijd van de bombardementen door de NAVO op Servië. Maaike heeft contact met twee stripstekenaars aldaar en hierdoor kan ze ook de oorlog tekenen vanuit hun perspectief. Het geeft angstaanjagend weer hoe verschillend we allemaal geïnformeerd worden maar dat we wel acteren op deze informatie.
Het is niet een onderwerp dat ik bij Maaike Hartjes had bedacht. Ik ken haar van de alledaagse rompslomp waar we allemaal wel tegenaan lopen. Dit is dan ook echt andere koek en aan vooral het serieuze kostte mij tijd om aan te wennen. Zelfspot is makkelijker dan de rauwheid van een echte oorlog.

De bladzijden die over de oorlog gaan zijn allemaal aan de buitenkant zwart gekleurd en dat is ook te zien als je tegen de onderkant van het boek aankijkt. De witte bladzijden over het dagelijks leven en de liefde en de zwarte over de oorlog. Een goede combinatie om het behapbaar te houden. En ook al kon Maaike haar oorlogsstripjes aan geen krant verkopen, des te beter dat het toch in dit grote dagboekje is terecht gekomen en uitgegeven.

Zoals immer, alle lof voor Maaike Hartjes.… (plus d'informations)

Maaike Hartjes. Het was al een tijd geleden dat ik iets van haar gehoord had. Enkele jaren geleden had ik haar eenvoudige doch rake stripjes ontdekt en kocht alle boeken die er van haar hand te krijgen waren en was teleurgesteld dat er titels waren die niet meer verkrijgbaar waren.

Maar nu is er het burn-out dagboek. En woooow, Maaike Hartjes heeft zichzelf overstegen. De inhoud verklaart waarom ik al even niets van haar gehoord had, haar geworstel met haar burn-out. En de woooow is voor hoe ze hier vorm aan gegeven heeft. Ik denk dat er maar weinigen zijn die tijdens hun burn-out zo productief zijn want wat zij heeft gedaan is tijdens haar burn-out een dagboek bijhouden dat nu gepubliceerd is.

De vormgeving is prachtig. Elke bladzijde vind ik weer oogstrelend. Er straalt zoveel gevoel voor compositie, kleur, smaak vanaf. En dan weet ze ook nog eens haarfijn te treffen wat ze wil zeggen. In plaats van alleen papier en inkt te gebruiken, heeft ze nu ook allerlei fragmenten van agenda's, enveloppen, stickertjes, kaartjes en weet ik niet wat gebruikt. Ook maakt ze veel gebruik van Japanse Washi tape, plakband met een opdruk. Elke bladzijde opnieuw is een collage waar ik minutenlang naar kan kijken.

Maar tegelijkertijd is daar het verhaal van de bergen en dalen die Maaike Hartjes op- en afgaat en die zo nieuwsgierig maken dat het moeilijk is om niet snel door te willen lezen. Ze laat haar burn-out op zo'n begrijpelijke manier zien dat ik al lezend bijna hardop roepend haar aanmoedigde om haar eigen weg te vinden. Iets dat haar uiteindelijk zeker gelukt is.

Ondertussen heb ik weer eens gekeken naar de titels die niet meer uitgegeven worden en tot mijn blijdschap heb ik bij boekwinkeltjes.nl de nog door mij missende titels gevonden. Dat wordt dit jaar voor mij nog veel meer genieten van Maaike Hartjes.… (plus d'informations)