Nico Dros

De premisse van deze historische roman is best interessant, want die betreft één van de grootste mysteries van de Middelnederlandse literatuur: wie was de schrijver van de Reynaert-satire? Uit de aanhef van dat meest bekende vroeg-Nederlandse geschrift weten dat het “Willem, die Madoc maakte” was, maar ook niks meer. Nico Dros is met dat gegeven ingenieus aan de slag gegaan. Hij laat een gesjeesde specialist Middelnederlandse literatuur, Willem de Reuvere, een manuscript ontdekken dat hem op het spoor zet van het Reynaert-mysterie, en hij laat die Willem meteen ook, een verhaal over een 13de eeuwse man schrijven, aanvankelijk bij wijze van ontspanning maar al vlug duidelijk een geval van “écriture automatique”. Ik ga niet meer verklappen, om het leesplezier niet te vergallen.
Dros gaat zoals gezegd ingenieus te werk en maakt er een verhaal van dat twijfelt tussen een jongensachtig avonturenroman, een schoolboek over het Middeleeuwse leven en een traktaat over de act van het schrijven en de rol van literatuur. Behoorlijk ambitieus dus, inderdaad. En ik ga niet ontkennen dat hij zich al bij al behoorlijk uit de slag trekt. Alleen, Dros vergaloppeert zich af en toe in heel didactische beschrijvingen, bijvoorbeeld over de vervaardiging van perkament of inkt, en ook de antiklerikale inslag is wel heel dik aangezet. Maar wat me uiteindelijk het meest stoorde, is dat zijn taalgebruik regelmatig erg schools is, ronduit gekunsteld zelfs, en dat bepaalde wendingen en voorstellingen niet helemaal logisch zijn. Ik begrijp dat het niet vanzelf spreekt om een historische roman te schrijven over een periode die zo ver van ons af staat, maar sommigen lukt het wel, zoals ik onlangs merkte toen ik 'Cathedral' van Ben Hopkins las, dat zich ongeveer in dezelfde periode (13de eeuw) afspeelt, en wél een geslaagd voorbeeld is van een evenwichtig, goed verteld en gecomponeerd historisch verhaal is.… (plus d'informations)

historische studie over een kerkscheuring en dorpsdrama ten gevolge van een gereformeerde synode-uitspraak in 1926.
De Synode van Assen (1926) van de Gereformeerde Kerken in Nederland werd bijeengeroepen om een beslissing te nemen over de zaak van J.G. Geelkerken, predikant te Amsterdam. In tegenstelling tot Geelkerken oordeelde de in Assen gehouden synode dat iedere andere dan de letterlijke opvatting van het Bijbelse verhaal van de zondeval (Genesis 3[1]) in strijd was met de Nederlandse Geloofsbelijdenis. Een aantal predikanten, onder wie Geelkerken en Jan Buskes, weigerde de uitspraak te ondertekenen en werd afgezet. Zij formeerden een nieuwe kerkengroep en gingen verder als de Gereformeerde Kerken in Hersteld Verband. Deze ging in 1946 op in de Nederlandse Hervormde Kerk.… (plus d'informations)