Peter Buwalda

Ik begon aan dit boek omdat ik dacht dat het zowel erg leesbaar als best wel literair was. De eerste 100 bladzijden vond ik het ook wel een page-turner, maar daarna ging het lezen steeds stroever, totdat ik uiteindelijk werkelijk met lange tanden bezig was meer en meer wijdlopige en irrelevante mededelingen te lezen. Siem Sigerius ontpopt zich na de Mulo eerst als judokakampioen, die zelfs succes boekt op de Olympische Spelen op gelijke voet met mannen als Ruska en Geesink en daarna ook nog als geniaal wiskundige, specialiteit: knopen, in Californië aan de universiteit werkt, en woont op Bonita Avenue. Hij heeft dan al zijn eerste vrouw bij wie hij een zoon heeft ingewisseld en achtergelaten voor Tineke die twee dochters heeft. Uiteindelijk wordt hij rector van de TU Enschede en later ook nog minister. Ik wil hier niet de vele intriges vertellen (spoilen) die het boek met flashbacks en grillig tijdverloop presenteert. Een kleine, onuitgewerkte greep: zijn oudste stiefdochter, studente aan de TU, heeft samen met haar vriend Aaron een zeer lucratieve pornofotosite op het nog maar prille internet, die Siem uiteindelijk ontdekt. De vuurwerkbrand in Enschede vernielt onder andere Aarons huis, hij wordt psychotisch en (gedeeltelijk) beter. Siem heeft een in het niets eindigende affaire met een jong meisje. Zijn in de steek gelaten zoon wilde nooit deugen en doet dat steeds minder. Zijn oudste stiefdochter vertrekt voor een stage naar Amerika en komt nooit meer terug. Enerzijds zijn onderdelen best wel goed met elkaar verknoopt, kloppen de tijden en verhalen wel met elkaar, maar anderzijds vallen er erg veel mussen van het dak zonder enige dwingende noodzaak, zijn er veel “Witte paters “ (W.F. Hermans). De jongste dochter komt amper uit de verf, waarom is moeder Tineke eerst dun dan dik, dan dun, waarom moeten wij alles weten over Aarons achtergrond? Er zijn nog veel meer lege plekken en daarnaast grote stukken met veel meer informatie dan het verhaal kan dragen. Er zijn behoorlijk wat lelijke zinnen, maar ook behoorlijk wat trefzekere formuleringen en beschrijvingen. Onevenwichtig.… (plus d'informations)

Formailag franzeniánus nagyregényeket idéző családi horror. Horror abban az értelemben, hogy a félelmeinkből táplálkozik - mégpedig abból a félelemből, hogy nem ismerjük egymást. Hogy hiába élünk együtt, hiába hisszük, hogy összetart a szeretet habarcsa, ha a másiknak van valami piszkos kis titka, ami egyszer csak felszínre kerül. És hát ez még csak a kisebbik baj, mert a nagyobbik csak ezután köszön be az ablakon, hogy csókolom. A nagyobbik baj ugyanis az, hogy magunkat se ismerjük. Hogy fogalmunk sincs, mindez mit vált ki belőlünk. Alszik a szörny az emberben, béke van, aztán egyszer csak jön valaki, és jól oldalba rúgja. A szörny meg felkapja fejét, megmutatkozik. És akkor lesz nemulass.

Buwalda kiszámított kegyetlenséggel robbantja szét a szemünk előtt Sigeriusék családi harmóniáját. Egy kevésbé genyó írót talán nem vinne rá a lélek, hogy ennyire szétcsapjon közöttük. Egy kevésbé genyó író talán engedné, hogy ne a legrosszabb opciók derüljenek ki a családtagokról. Kiderülhetne róluk például az is, hogy vöröspanda-kölyköket mentenek. Hogy titokban ők a közkedvelt és barátságos Pókember. De nem. Buwalda nem így dolgozik. Ő szisztematikusan, lépésről lépésre a legrosszabb felé toszogtat minket, hogy ott fejcsóválva (a fejcsóválás nem biztos, lehet, csak magamat vetítem ki rá) azt mondhassa: ecce homo. Sőt, még eccébb.

Szegény szereplőknek meg nem marad más ilyen genyó író keze alatt, mint a nosztalgia: visszasírni azokat az időket, amikor még minden rendben volt. Amikor még együtt voltak a Bonita Avenue-n, és nem sejtettek semmit. Amikor még tudatlanok voltak. Mert a tudatlanság: erő.… (plus d'informations)

Peter Buwalda is zonder meer een uitstekend schrijver. Zijn beschrijvingen van personen en gebeurtenissen zijn Nabokoviaans van niveau en aard. Echter, het boek mist een duidelijk en overkoepelend thema (groter dan 'familieproblematiek') waardoor het verhaal, met name in het midden, verzandt in ongeloofwaardigr anecdotes en een overvloed aan losse verhaallijnen die pas tegen het einde weer samen komen. Buwalda leek geen plan te hebben voor dit ellenlange stuk en dat is zonde. in half de pagina's was het boek twee maal zo sterk geweest. Echter, als beschrijver is er niets mis met Buwalda en ik kijk uit naar zijn volgende boek - dat hopelijk meer structuur en diepere thema's bevat.… (plus d'informations)