Marjan Berk

Het boek kwam op mijn weg via boekcrossing. Nadat ik de achterkant had gelezen, leek het me een leuk boek.

Ik vond het tegenvallen. Vond het vrij kinderlijk geschreven, spreektaal-achtig. Ook vond ik de beschrijvingen van Berks eigen leven tussendoor niet prettig. Het zette me op het verkeerde been, want ik ging ervan uit, dat Sebahats leven het boek zou vormen.

De vergelijking tussen een Nederlandse vrouw / meisje en een Turkse komt naar mijn idee maar deels uit de verf. Het was niet onaardig, maar ik vond het wat gekunsteld. Hoe Sebahat praat over haar man, haar familie over wat haar allemaal is overkomen. Niet dat ik alleen maar schandalen wil lezen, maar een alleen maar lyrisch verhaal over haar overleden man, haar schoonmoeder, dat wil er bij mij ook niet in. Al met al leuk voor tussendoor, maar verder zal het boek bij mij niet blijven hangen.… (plus d'informations)

Op de Dag van de Alfabetisering was Marjan Berk op bezoek in Bibliotheek Hengelo. Wij hadden een besloten activiteit georganiseerd met NT1 en NT2 studenten van het ROC van Twente. Het was een superleuke bijeenkomst waarin Marjan (ik mag Marjan zeggen) vertelde over haar boek Een goeie truc. Dit boekje, speciaal geschreven voor volwassen met moeite met lezen met korte zinnen en gemakkelijke woorden, werd na afloop door de bibliotheek aan de deelnemers cadeau gedaan.

Maar Marjan vertelde niet alleen: we moesten ook zelf aan het werk. De opdracht was om ter plekke zelf een dagboek te beginnen: mocht in het Nederlands maar ook in de eigen taal van de deelnemers. We kregen 15 minuten om te schrijven om het daarna persoonlijk voor de groep voor te lezen. Best een heftige opdracht voor deze groep maar Marjan stelde iedereen op zijn gemak. Nou, de hele wereld kwam voorbij! China, Somalië, Polen, Canada, Libanon, Brazilië, Nederland en nog meer. En iedereen vertelde en las voor: de man uit Borne die 's morgens om 4 uur was opgestaan voor zijn krantenwijk om daarna direct door te gaan naar Nederlandse les. Of de vrouw uit Somalië die depressief werd van het Nederlandse weer: "Ik wil het winnen van het weer" zei ze.

Marjan stelde allerlei vragen: ben je getrouwd, heb je kinderen, wat voor werk doe je? Als Nederlander kreeg ik zo een kijkje in de levens van mensen waar ik weinig mee in aanraking kom. En ook respect voor de manier waarop zij in Nederland een nieuw bestaan opbouwen. Over dit thema heeft Marjan Berk een prachtig boek geschreven: Zout. Het gaat over een Turkse Sebahat die in de jaren zestig haar man, die als gastarbeider in Nederland ging werken, achterna reist. Marjan Berk beschrijft hoe Sebahat de overgang heeft ervaren van het middeleeuwse leven op het platteland, waar alleen jongens naar school mochten, naar onze westerse maatschappij waar ze eindelijk leerde leven en schrijven. Alles wordt besproken: geloof, gearrangeerde huwelijken en het leven in een afgelegen dorp. Tegelijkertijd schrijft Marjan ook over haar eigen leven en dat levert soms verrassende overeenkomsten op.… (plus d'informations)