Gérard Adam

fragment:
In de ogen van Dyana flikkert het vlammetje door de grillige luchtstromingen. een uitlaat van verborgen gevoelens, opwellende ontroering. De warmte van het fornuis met zijn openstaande ovenklep, gewatteerde pantoffels, een geschilde appel, de rolluiken die men leerlaat, terwijl buiten de storm giert. De rituele zinnetjes: wat een hondenwaar, wat is het toch gezellig binnen, de gebaren, de stilzwijgende instemming, muren van dons, tegen de angst.
Wat moet je de belgen verwijten, wat moet je de mens verwijten? Zolang de Ander door dezelfde natuur bedreigd wordt, is hier een bontgenoot tegen de angst. Hem helpen betekent zoiets als een waterkering tegen de eigen angst afsluiten. Als de angst niet meer van de natuur komt, komt ze van de Ander. Het Westen heeft tegen de natuur vestingswerken opgericht die het oninneembaar acht. En nu komt zijn angst van de Ander. p 145-146… (plus d'informations)