Merkwaardig verhaal ( )

Op een mooie zonnige zondag las ik in één middag, uitgestrekt op een tuinbankje in de schaduw van een grote parasol, Het meisje met de negen vingers van Laia Fabregas.

Laura is een jonge vrouw die op een dag begint met het opschrijven van haar herinneringen, want haar hoofd begint vol te raken en ze is bang dat ze dingen begint te vergeten. Laura heeft negen vingers, ze mist haar linkerpink.
Laura en haar zusje Moira hebben geen foto's van hun jeugd. Hun ouders wilden geen foto's maken maar leerden de meisjes in plaats hiervan gedachtenfoto's te maken. Hoe je dat doet staat uitgebreid beschreven in het boek. Een gedachtenfoto is een totaalbeeld van een indruk inclusief reuk, geluiden en tastbaarheden. Een gedachtenfoto maken kost tijd en het opslaan op de 'harde schijf' neemt nogal wat ruimte in beslag.

Laura en Moira groeien op in de nadagen van het dictatoriale regime van generaal Franco. Hun ouders zitten, als communisten, in het verzet en willen hun kinderen alleen met waarheden laten opgroeien. De meisjes horen dus pas voor het eerst sprookjes op school en de kabouter die je uitgevallen melktandje onder je kussen verruilt voor een cadeautje blijkt inderdaad niet te bestaan, want Laura vindt haar tandje terug in bed en er is geen cadeautje.

Maar wat is waarheid en wat is leugen? Daar gaat dit boek over. Als lezer raak je steeds meer in de war, totdat je je uiteindelijk afvraagt of niet alles een leugen is. Mooie voorbeelden zijn de verhalen die als een aftelrijmpje beschrijven hoe Laura telkens opnieuw een vinger verliest. Grotesk in hun beschrijving en daarnaast zo eenvoudig neergeschreven.

Van http://mom.biblion.nl/ : Laia Fàbregas is Spaanse van geboorte maar schreef haar debuutroman, Het meisje met de negen vingers, rechtstreeks in het Nederlands. Dat is op zich al een knappe prestatie, maar bovendien vertelt ze een bijzonder verhaal. Hoofdpersoon Laura groeit samen met haar zus Moira op in Barcelona in de jaren zeventig, tijdens de nadagen van de Franco-dictatuur. Hun ouders zijn beide actief geweest in het verzet, wat een stempel heeft gedrukt op de opvoeding van hun dochters. Zo groeien de zusjes op zonder foto's en wordt hun geleerd van bijzondere momenten in hun leven zogenaamde gedachtefoto's te maken.

De openingsalinea maakt al meteen nieuwsgierig: “Ik ben Laura. Ik heb negen vingers. Dat is altijd zo geweest. Eerst dacht ik dat mijn rechterpink in de hemel was bij God, later begreep ik dat God niet bestaat en mijn rechterpink eigenlijk ook niet. Ik ben simpelweg anders.”
Omdat hoofdpersoon Laura vreest dat haar geheugen vol zal raken, begint ze een dagboek waarin ze herinneringen opschrijft. Laura's leven van nu en haar herinneringen worden afgewisseld door verhalen waarin ze steeds weer een vinger verliest. Deze fantasieverhalen zijn typografisch niet te onderscheiden van de herinneringen, maar beginnen telkens zeer herkenbaar met “Ik ben Laura. Ik heb … vingers”, waarbij het aantal vingers steeds verder afneemt. De vertelling over Laura's huidige leven staat niet alleen in een ander lettertype maar is ook in de derde persoon geschreven. De drie lagen zijn op die manier duidelijk uit elkaar te houden. Samen duidden ze op Laura's zoektocht naar haar identiteit, die nauw samenhangt met het ontbreken van haar pink en van tastbare foto's.
Laura probeert met de hulp van haar zus Moira te ontrafelen waar haar herinneringen haar in de steek laten, leugens ophouden en de waarheid begint. Ze doet ook navraag bij haar ouders, maar uiteindelijk is het een anonieme bron die haar op het spoor brengt van wat `bewijsbaar' is aan haar leven. Het zet je als lezer aan tot nadenken over je eigen herinneringen. In hoeverre worden die bepaald door het bestaan van foto's van gebeurtenissen? Herinner je je buiten die foto's om nog veel van bepaalde periodes in je leven?
Het fotoverbod van de ouders heeft Moira desondanks doen besluiten fotografe te worden. Beide zussen vermoeden dan ook dat een diepere reden aan het fotoverbod ten grondslag ligt dan alleen een opvoedkundige. Gaandeweg wordt duidelijk hoe het zit, wat het verband is met de missende vinger en met het verzetsverleden van de ouders. In het laatste hoofdstuk constateert Laura: “Ik heb geleefd in een universum van waarheden dat mijn ouders om me heen bouwden om de grote leugens te verhullen. En ik heb voortdurend naar die leugens gezocht.” Fàbregas vertelt haar verhaal vaardig, onthult het mysterie kundig en schrijft zodoende een mooi debuut.