Maar ’Lucifer’ is tegelijkertijd een moderne, meerstemmige roman waarin volop van perspectief wordt gewisseld, in de tijd heen en weer gesprongen, gefilosofeerd over schrijven en muziek. Een rijk en intrigerend boek, waarin Palmen ongelooflijk veel aansnijdt zonder dat ze de greep verliest. Huwelijksdrama, afrekening met het megalomane idealisme van de generatie van ‘68, portret van een kunstenaar als jonge en oude man, schildering van een vriendencollectief als een vijver vol haaien – de roman is het allemaal.
Door zichzelf ongrijpbaar te maken en tegelijk zo op de werkelijkheid te leunen is het of Palmen zelf een van de vrienden is. Ze heeft een monster gebaard, niet zomaar een literair monster, maar een monster dat in werkelijkheid heeft bestaan.

Uit een melange van filosofie, christendom, psychologie, muziektheorie, de klassieken en nog zo wat brouwt Palmen haar eigen mythologische lezing over de dood van Clara Wevers, én over de gebeurtenissen die ertoe hebben geleid dat Lucas Loos, lees Peter Schat, werd geëxcommuniceerd uit de Herenclub. Hij is de gevallen engel, de Lucifer, de verstotene van de Olympus, waarmee Palmen zichzelf handig in de rol van goddelijke schrijver manoeuvreert en in één beweging Mulisch naar de kroon steekt.Lucifer is niet bepaald een 'lekker' boek. Palmen stapelt theorie op theorie, verhaal op verhaal, waardoor er een reusachtig bouwsel ontstaat. Functionele architectuur, dat wel, maar die doet ook kil aan.
In al haar leugenachtigheid heeft de schrijfster vast een waarheidsgetrouw groepsportret geschapen. Maar helaas kan geen lezer het controleren en blijft Lucifer ondanks al Palmens toeren een bundel voor vrienden. Een zaak voor intimi. Misschien hadden we erbij moeten zijn.