Beautifully translated story of lovers and other townfolk in an Italian mountain village. Not plot-driven but interesting characters & lovely writing.
Perfect fare for hot summer days, all this glacial climate and ice axes. ( )

"Vučja sreća" roman je italijanskog autora Paola Cognettija, koji nas vodi na emocionalno putovanje kroz divljinu i samoću.

Cognetti na majstrovski način opisuje prirodu i divljinu, prenoseći nam osjećaj čudesnosti i tajanstvenosti koju ona nosi. Glavni lik pronalazi sreću u jednostavnim trenucima života, posmatrajući vukove i istražujući okolinu.
Roman također istražuje temu samoće i izolacije. Glavni lik se udaljava od društva kako bi se suočio sa svojim vlastitim unutarnjim demonima i pronašao svoj put prema sreći. Njegova introspekcija i samootkrivanje vode nas kroz duboke misli o životu, ljubavi i smislu postojanja.
Stil pisanja Cognettija poetski je i introspektivan. Njegove riječi su jednostavne, s pažljivo odabranim opisima i slikovitim metaforama koje oživljavaju svijet koji nas okružuje.

"Vučja sreća" je knjiga koja nas potiče na razmišljanje o važnim životnim pitanjima i otvara vam vrata prema prirodi i samospoznaji. To je priča koja istražuje ljepotu divljine, snagu samoće i potragu za srećom u najneočekivanijim trenucima. ( )

Ik ben lang niet de eerste bij wie de gelijkenissen zijn opgevallen tussen deze korte roman van Cognetti en zijne wat lijviger succesroman “De acht bergen”: opnieuw is het een echte liefdesverklaring aan de Italiaanse Alpen, met innemende natuurbeschrijvingen en het in de verf zetten van zowel de ruige als de poëtische kantjes van het bergleven; opnieuw is een veertigjarige man in een midlifecrisis het hoofdpersonage; opnieuw is er een link met Nepal; en opnieuw beslaat de vertelling verschillende seizoenen met hun bijhorende pracht en miserie. Dit boek is wel eenvoudiger, uitgepuurd zeg maar, met iets minder lagen. De soberheid van de vertelling en vooral van de dialogen valt nog meer op, Cognetti is hier bijna even terughoudend in zijn vertelling als de bergbewoners zelf. De stijl die uit zijn pen vloeit is haast niet meer dan een zacht klaterend bergbeekje. Ik hou daar wel van. Het is ook een beetje misleidend, want onder die ogenschijnlijk luchtige vertelling gaat niks minder dan de tragiek van het menselijk bestaan schuil. En – typisch Cognetti – hij contrasteert die met de eenvoudige grootheid van de natuur, zoals de wolf die instinctmatig gedreven, terugkeert naar het gebied waar hij meer dan een eeuw tevoren verdreven was, en ziet dat het goed is. Ik merk dat veel lezers een beetje teleurgesteld zijn, en het klopt, - dit is helemaal geen spectaculair verhaal, het is zelfs wat braafjes allemaal. Maar behoeft schoonheid per sé groots drama? Ik denk het niet. Ik heb hiervan genoten. Dank u, Paolo. ( )

Very human. Very real characters. ( )

Fausto liebt die Berge und kocht auf Babettes Hütte. Dort lernt er Silvia kennen und lieben, dort denkt er über sein Leben und Schreiben nach. Es passiert gar nicht so viel, aber das Buch katapultiert die Leserin in das Monte Rosa Massiv, in die Berge, man fühlt sich dem Leben und der Landschaft dort ganz nah. ( )