Du bon et du "bof"

Le bon: Histoire intéressante en soi.

Le "bof" : Le style du dessin... Pourquoi représenter le fil de Phil Defer commeune copie exacte de Hil Defer du viel album, mais représenter Lucy Luke dans un tout nouveau style....

L'humour: À part un jeu de mot avec Brad Defer, il n'y a aucun humour comme on est habitué dans les Lucky Luke classique :(

Le côté psychologique de Lucky Luke: Argh, sérieux, qu'est-ce que cela fait dans une BD Lucky Luke. ( )

Wanted Lucky Luke - door Matthieu Bonhomme

The poor lonesome cowboy

Worden klassieke striphelden verliefd? In het album De verloofde van Lucky Luke (een album ondertussen alweer van 1985) lijkt de titel er op te duiden dat er een mooie romance is tussen de stripheld en de roodharige Jenny. Niets is minder waar: ook op het einde van dit verhaal vertrekt Lucky Luke de horizon tegemoet, alleen, met zijn trouw paard Jolly Jumper weliswaar. Hij heeft het trouwens niet hoog op met het andere geslacht: wanneer hij meerdere vrouwen naar hun aanstaande mannen in het Westen moet brengen staat hij zeer weigerachtig tegenover deze taak. Na aandringen van de burgemeester geeft Luke toe met de woorden: “… maar ik wil niets met hun problemen te maken hebben.” Doorheen hun reis vol gevaren wordt het Luke snel duidelijk dat vrouwen geen hulpbehoevende wezens zijn maar dat ze wel degelijk hun mannetje kunnen staan!

Het is een vast gegeven: de held is ongevoelig voor een relatie want die zou enkel maar zijn toekomst van eeuwige redder van weduwen en wezen in de weg staan. Gelukkig is met de comeback van de oudere stripfiguren de laatste jaren hierin een kentering. J.Rom (Jerom), Suske en Wiske (in de reeks Amoras), De Rode Ridder,… allen keerden terug in de vorm van een ‘volwassen stripreeks’ waar meer ruimte is voor diepgang en gevoelens en waar gefaald mag worden. Zo ook in Wanted Lucky Luke waar onze held het verhaal binnentreedt op dezelfde riedel waarmee hij elk album verliet: al zingend ‘I’m a poor lonesome cowboy’ maar waar hij ook de keuze moet maken tussen een leven naast een vrouw of alleen blijven. Deze worsteling tussen emoties en het plichtbewust uitvoeren van de taak (redder van de onderdrukten) is de volwassen rode draad in dit album.

Met de vele knipogen naar de bestaande albums is Bonhomme er in geslaagd om een oude stripheld te doen herleven.Ook al kruisen oud gekende en niet bijster slimme outlaws Luke’s pad, een ‘sprekende’ Jolly Jumper had voor net dat tikkeltje meer humor kunnen zorgen. Om maar één van de vele grappige aspecten waar geestelijke vader Morris o zo sterk in was te noemen. Ach, misschien maakt dat de strip wel meer volwassen: een ernstigere Lucky Luke die in no-nonsense-stijl de arena verlaat en zingt: ‘I’m a poor lonesome cowboy’… ( )