"Deze bundel getuigt van Vestdijks "duizendvoudige tong", van zijn niet te evenaren veelzijdigheid als essayist, criticus, recensent en polemist. Zijn verzamelde muziekessays beslaan 10 delen; essays en artikelen over andere onderwerpen werden gebundeld in boeken met onvergetelijke titels als 'De glanzende kiemcel', 'De leugen is onze moeder', 'Zuiverende kroniek', 'Lier en lancet', 'Muiterij tegen het etmaal', 'De Poolse ruiter' en 'Gestalten tegenover mij'. Ruim 700 stukken werden niet gebundeld, wat gelijk staat aan 10 tot 15 delen dundruk. Noch de overheid noch uitgevers waren bereid een dergelijke omvangrijke editie mogelijk te maken. Uit het ongebundelde kritische en beschouwende literaire werk is nu een noodzakelijke representatieve bloemlezing samengesteld die recht doet aan vele aspecten van de criticus en essayist Vestdijk. Vestdijk beschikte als geen ander over een vlijmscherp analytisch vermogen. Daarenboven was hij even nieuwsgierig naar de dichteres Emily Dickinson van wie nog niemand in Nederland gehoord had, als naar de meestervervalser Han van Meegeren die hij in een Amsterdams caf©♭ sprak. Enthousiast toonde hij zich over de eerste werken van Anna Blaman, W.F. Hermans, Gerard Reve, Leo Vroman en Hugo Claus en opgetogen was hij over buitenlandse auteurs, over bijvoorbeeld Kafka, Thomas Mann, Ernest Hemingway, Henry Miller, Graham Greene, Camus, Sartre en Simone de Beauvoir. Hij bracht verslag uit over zijn leeservaring, nadat hij eerst diep in hun werk was 'ondergedoken'. Bij het schrijven had Vestdijk altijd de lezer voor ogen die volgens hem "recht had op genot", dat wilde zeggen dat hij de lezer zijn humor en zijn persoonlijk standpunt niet onthield. "Zijn onze lezers niet ons kroost, waartegenover wij verplichtingen hebben," schreef hij aan de dichter Marsman. Tot zo'n verplichting rekende hij dat zijn essayistisch werk origineel moest zijn."--Dust jacket.