‘Laat ik een verhaal maken,’ luidt het intro voor aanvang van het eerste hoofdstuk van de debuutroman van Daphne Huisden die nu genomineerd is voor de Academica Literatuurprijs 2012. ‘Over leugens en werkelijkheid. Over schijn en bedrog. Over het spectrum van kleuren waardoor we vergeten wat zwart is en wit.’ Deze uitspraak schept, in samenhang met de titel Alles is altijd fictie, het fraaie omslag en een motto ontleend aan William Shakespeare, hoge verwachtingen bij de lezer over het verhaal dat gemaakt wordt.
----------

Het verhaal ontbeert humor, zoals bijvoorbeeld tijdens een hilarische motivatietraining die de ik-figuur doet om aan een nieuw baantje te komen passend zou zijn geweest. De dialogen zijn weinig origineel en met de beeldspraak wil het niet erg lukken, getuige een zin als: ‘De gaskachel siste spottend om mijn gespannen gezicht.’ Het verhaal komt moeizaam vooruit.
----------

Al met al is Alles is altijd fictie pretentieus van opzet maar nogal cliché verteld – of beter gezegd: gemaakt.

‘Laat ik een verhaal maken. Van een stad, een spel en alle kleuren die ik geleend heb door goed te kijken. Nu geef ik ze terug. […] Laat ik een verhaal maken. Laten we een spel spelen.’
Maar van het postmodernistische spel dat wordt aangekondigd komt vervolgens niets terecht. Het hoofdpersonage is, los van haar uiterlijke vorm- en kleurloosheid, een doorsnee vrouw met een even gewoon verhaal. Ze werkt als uitzendkracht op een kantoor, een baan waar ze niet van geniet en waarin ze veelal over het hoofd wordt gezien, en houdt zich buiten kantooruren actief bezig met het ontwikkelen van een sterkere persoonlijkheid, het worden van een onafhankelijk mens. Dat doet ze samen met haar wereldvreemde huisgenoot Gizmo, een bebaarde nachtbraker over wie haar huisbaas haar niet verteld had.
----------

Alle personages die om het hoofdpersonage heen bewegen, blijven onderbelicht. Te veel aandacht gaat uit naar haar falen, waardoor de motieven van maatschappelijke en kunstzinnige mislukking die door de andere figuren worden gerepresenteerd, niet goed uit de verf komen. De aandachtrovende avonturen van de protagonist staan het experiment en de gelaagdheid in de weg. Een cynisch lezer zou Alles is altijd fictie daarom een ‘mislukte roman’ kunnen noemen. Op zijn minst is het een minder geladen boek dan titel en voorwoord doen vermoeden, en ook het krankzinnige einde kan dat niet compenseren. Een goedmoedige vertelling blijft over, een prettig, doodnormaal verhaal van een doodnormale vrouw.