Tim Parks is één van mijn lievelingsauteurs: ik hou van zijn boeken over Italië omdat ze zo’n goed beeld geven van dat unieke universum dat dat land is, en ik hou van de meeste van zijn romans omdat ze in een vernuftige, soms erg intense stijl heel diep inzoomen op de psyche van de jachtige en onzekere, moderne mens. Maar dit boek is me iets minder bevallen.

Misschien is dat omdat het om een non fictie-werk gaat, en meer bepaald om Tim Parks zelf. Neen, het is geen autobiografie, maar de auteur beschrijft nauwgezet zijn jarenlange gesukkel met fysiek ongemak (de eufemistische omschrijving is op zijn plaats, want het gaat over de onderbuik), en zijn pogingen om te ontkomen aan een operatie. Het is een hele odyssee langs dokters die hem eigenlijk niet kunnen helpen, maar toch voorstellen om te snijden. Ten langen leste probeert hij de alternatieven, en die brengen hem op het spoor van meditatietechnieken. Niet van harte, want Parks is door en door sceptisch; maar geleidelijk vindt hij toch – letterlijk én figuurlijk – verlichting.

Ik zie in de reviews over dit boek dat veel mensen enthousiast reageren om deze ‘bekering’, maar ik twijfel toch of ze bij het rechte eind hebben: Parks geeft in zijn betoog duidelijk aan dat de meditatie hem zeker geholpen heeft, en nog helpt, maar dat het vooral zijn innerlijke zoektocht zelf is, naar wie hij eigenlijk is, die hem vooruit heeft geholpen. En dan blijkt – niet geheel verrassend voor de lezer die bekend is met het werk van Parks – dat onze auteur door en door een zenuwpees is, op het neurotische af, die worstelt met alles en nog wat, maar ook over alles controle wil krijgen en houden. En bovenal dat hij iemand is die fanatiek in en door woorden leeft, voortdurend taal en woorden gebruikt om greep te krijgen op zijn werkelijkheid. Die introspectie heeft hem doen inzien dat hij moet ‘loslaten’ (wat een modewoord), en dat probeert hij ook, hij denkt er zelfs aan gewoon te stoppen met schrijven. Maar gelukkig voor ons – zijn lezers – ziet hij op het einde goed in dat hem dat maar ten dele zal lukken, hij is nu eenmaal wie hij is, het Nirwana is niet voor hem weggelegd.

Dit klinkt misschien allemaal erg interessant, en dat is het ook, maar eerlijk gezegd: dit boek doorkomen was hard labeur. Parks gaat zo diep in op al zijn pijngevoelens, neurosen, worstelingen en gedachten, beschrijft het hele proces dat hij doormaakt zo in detail, dat het soms wel wat veel werd, en af en toe ook heel gênant-persoonlijk. Het boek brengt ook maar zijdelings iets meer inzicht bij over het werk van de auteur. Tenslotte: het boek bevat verschillende kleine, vage zwartwit foto’s van plaatsen en voorwerpen; wellicht is het een bedekte knipoog naar (en een eerbetoon aan?) W.G. Sebald, één van mijn andere lievelingsauteurs. ( )

Een bijzonder autobiografisch boek over Tim Parks' blaas / prostaatproblemen. De eerste helft van het boek lijdt hij veel pijn en is hij daarover veel aan het denken. Hij wordt op het spoor gezet van alternatieve geneeswijze en meditatie. Eerst is hij natuurlijk sceptisch, maar in de loop van het boek kan hij zich er aan overgeven en heeft hij er baat bij. Tussendoor veel citaten en platen die indruk op Parks hebben gemaakt. Het boek is niet steeds boeiend, soms wat wijdlopig maar alles bij elkaar ben ik blij dat ik het heb gelezen. ( )

Elogio della quiete
Del libro mi è piaciuto innanzitutto la scelta del titolo “Insegnaci la quiete” seguito dal sottotitolo “Uno scettico sperimenta le vie della guarigione”. Quest’ultimo è presente anche nella versione originale inglese. Rispetto a quest’ultima però l’idea di scegliere la parola “quiete”, come parola chiave alla lettura del libro, è fondamentale. In effetti il titolo originale “Teach us to stand still” mi pare molto riduttivo rispetto a quanto l’autore si è prefisso di dimostrare con questo libro. Non si tratta, infatti, soltanto di riuscire a “stare fermi” per assumere il controllo del proprio corpo e della propria mente per sconfiggere il dolore. Dopo tutto, non si tratta soltanto di dominare o sconfiggere il dolore fisico causato dai disturbi ossessivamente ripetitivi ed impietosi delle vie urinarie, quanto quello di riuscire a governare il proprio corpo opponendo ad esso la forza della mente privandola delle parole che sono sue nemiche. La parola italiana “quiete” non propone soltanto l’idea di immobilità fisica ma anche quella di stabilità di “animo”, quell’assoluto in cui le parole si scoprono inutili perchè identificano la realtà, una realtà dalla quale invece, chi cerca “quiete” cerca di fuggire per evitare il dolore. Quel “dolore” al quale Tim Parks cerca di sfuggire entrando nella meditazione, il luogo in cui sia il corpo che la mente convivono senza contrasti, in assenza del linguaggio e quindi delle parole...
http://guide.supereva.it/bibliofilia/interventi/2010/12… ( )

Writing about pain is difficult. It is difficult to describe, and difficult to convey how it affects one's life without sounding whiny. Parks successfully does both these things. He then does a fabulous job of describing his unconventional and hope-inspiring road to recovery. The way he describes the retreats he attends is as delightful as it is terrifying. ( )

I enjoyed this book. Well written, autobiographical , universal in its insights. ( )